Bitwa na Dagorlad (1944)

Z Wikipedii

Bitwa na Dagorlad – fikcyjna bitwa ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Wzmianka na jej temat znajduje się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni. Przebieg tej bitwy opisano w jednym z rozdziałów Niedokończonych opowieści.

Bitwa ta jest jedną z batalii należących do historii Śródziemia, nie mających miejsca w czasie akcji Władcy pierścieni.

Bitwa na Dagorlad – bitwa stoczona w dniach 12 – 13 lipca 1944 roku Trzeciej Ery^[1], pomiędzy wojskami Gondoru a Woźnikami.

Król Ondoher wiedząc o zagrożeniu ze strony Woźników, zmobilizował swoje wojska i na czele tzw. Armii Północy (liczącej zapewne kilkanaście tysięcy żołnierzy, w tym posiłkowy oddział Éothéodów) ruszył w stronę równiny Dagorlad. Na początku kolumny maszerowała straż przyboczna monarchy, dalej siły główne, a następnie oddziały prawego i lewego skrzydła (dowodzone odpowiednio przez Minohtara i Adrahila). Wojska te poruszały się jednak zbyt wolno, tymczasem Woźnicy zebrawszy swoje siły (zapewne kilkadziesiąt tysięcy wojowników, w tym oddziały sojuszników z Khandu), szybkim marszem posuwali się wzdłuż Ered Lithui.

Tak więc, gdy czołówka gondorskiej armii dotarła dopiero do wież strażniczych Zębów Mordoru (12 lipca), nadciągnęła liczna straż przednia nieprzyjaciela, złożona z kawalerii i ciężkich rydwanów. Ondoher był całkowicie zaskoczony nagłym pojawieniem się wroga. Zdołał jedynie wysłać gońca z ostrzeżeniem do Minohtara i prowizorycznie ustawić swoich żołnierzy wokół niskiego wzgórza, na którym miał swoje stanowisko. Nie na wiele to się stało – straszliwa szarża Woźników rozniosła oddziały przyboczne króla. Sam Ondoher, wraz ze swym starszym synem Artamirem, zginął w tej masakrze. Nacierający dalej Woźnicy wbili się w kolejne nieuszykowane jednostki Gondoru, część z nich zmuszając do ucieczki wprost na maszerujące z tyłu szeregi, a część spychając w stronę Martwych Bagien (tak właśnie stało się z oddziałem Éothéodów, w którym walczył Faramir, drugi syn króla; zginął on właśnie w okolicy bagien).

Woźnicy, osiągnąwszy wielki sukces, wstrzymali dalsze natarcie i zawrócili, by dołączyć do nadciągających sił głównych. W tym czasie dowództwo nad Gondorczykami przejął Minohtar. Nakazał on Adrahilowi, by z lewym skrzydłem i częścią prawego wycofał się na nową linię obrony, między wyspą Cair Andros a górami Ephel Dúath. By osłonić ten manewr, Minohtar sformował ze swoich żołnierzy i niedobitków czołowych oddziałów straż tylnią. Na jej czele zajął pozycję w głębokim wąwozie, przez który przebiegał gościniec, prowadzący do Ithilien. Liczył na to, iż uda mu się zaskoczyć przeciwnika. Tymczasem Woźnicy ruszyli do ataku całością sił. Ryczący pieśń zwycięstwa, wciąż pełni euforii^[2] byli przekonani o swoim triumfie i łatwo wpadli w zasadzkę. Ponieśli znaczne straty i musieli się cofnąć. Minohtar skutecznie bronił tej pozycji przed kolejnym atakami, aż do wieczora 13 lipca. Wtedy to (mający liczebną przewagę) Woźnicy rozbili Gondorczyków i wdarli się do Ithilien. W walce tej poległ Minohtar. Resztki jego żołnierzy, uciekły do Adrahila. Natomiast Woźnicy zaniechali pościgu i rozbili obóz.

Bitwa na Dagorlad była jedną z największych klęsk w dziejach Gondoru i omal nie doprowadziła do upadku tego królestwa.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Wedle kalendarza stosowanego ówcześnie w Śródziemiu (tzw. Kalendarz Królów) były to dni 12 i 13 miesiąca Cermië (hobbici zwali go Afterlithe). Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu lipcowi, bowiem ten kalendarz nie jest tożsamy z naszym. W Kronice Lat (Dodatek B do Władcy pierścieni) podano jedynie rok tej bitwy. Data dzienna znajduje się w Niedokończonych opowieściach (tekst Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem).
2. ↑ Cytat z Niedokończonych opowieści (cześć III Trzecia Era, tekst Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem) w przekładzie Radosława Kota.