Getto ławkowe
Z Wikipedii
Getto ławkowe - wydzielony obszar sali lekcyjnej, bądź wykładowej. Forma dyskryminacji stosowana wobec mniejszości narodowych.
W 1937 r. pod wpływem nacjonalistycznych organizacji studenckich wprowadzono na wielu polskich uniwersytetach tzw. getta ławkowe, które były oznaką panującego wówczas antysemityzmu w środowiskach akademickich. Na salach wykładowych wyznaczano specjalne ławki, w których siedzieć mieli studenci żydowskiego pochodzenia. Ten rodzaj dyskryminacji wzbudził protesty wielu profesorów (Marceli Handelsman, Stanisław Ossowski, Tadeusz Kotarbiński) i żydowskich studentów . W efekcie doprowadził jednak razem z wprowadzonym w tym samym roku numerus clausus do ograniczenia ich liczby na polskich uczelniach do 10%.
Dodać należy, że np. na Uniwersytecie Jagiellońskim dochodziło do takich akcji już w listopadzie 1932. Wtedy to odbyła się msza w intencji tragicznie zmarłego podczas antysemickich zamieszek w Wilnie 10 listopada 1931 polskiego studenta Stanisława Wacławskiego. Po jej zakończeniu doszło do zamieszek i usuwania siłą żydowskich studentów z sal wykładowych.
W latach trzydziestych antysemickie zamieszki organizowane przez młodzież prawicową, działającą pod wpływem endecji miały miejsce niemal we wszystkich miastach uniwersyteckich: Krakowie, Warszawie, Wilnie czy Lwowie.
