Italo Balbo
Z Wikipedii
Italo Balbo (ur. 6 czerwca 1896 r. w Ferrarze, zm. 28 czerwca 1940 r. w Libii) - włoski lotnik, twórca i marszałek włoskiego lotnictwa wojskowego oraz wysokiej rangi polityk faszystowski, typowany na następcę Mussoliniego.
W czasie I wojny światowej Italo Balbo służył w jednostkach alpejskich armii włoskiej. Trzykrotnie odznaczany, dosłużył rangi kapitana. Po wojnie ukończył studia socjologiczne we Florencji i podjął pracę jako urzędnik bankowy w Ferrarze. Związał się ruchem faszystowskim. Był organizatorem bojówek atakujących lewicowych polityków i przeciwników Mussoliniego działających w okolicach rodzinnej Ferrary. Balbo był także aktywny na szczeblu krajowym. W czasie marszu na Rzym (1922 r.), mimo młodego wieku był już jednym z ważniejszych działaczy faszystowskich. W 1924 r. został szefem faszystowskiej milicji, a rok później objął wysokie stanowisko w ministerstwie gospodarki.
W 1926 r. nie mający pojęcia o lataniu Balbo otrzymał od Mussoliniego stanowisko sekretarza lotnictwa. W związku z tą nominacją Balbo w błyskawicznym tempie nauczył się pilotażu i zdobył ogólne wykształcenie w dziedzinie lotnictwa. Stał się głównym budowniczym włoskiego lotnictwa wojskowego. W 1928 r. otrzymał stopień generała lotnictwa, zaś w 1929 r. 33-letni Balbo objął także stanowisko ministra lotnictwa.
Na początku lat 30. postać Balbo uzyskała światowy rozgłos za sprawą dwu przeprowadzonych przezeń grupowych przelotów przez Atlantyk. W 1930 r. w czasie pierwszego z tych lotów Balbo z 12 samolotami przeleciał z Orbetello we Włoszech do Rio de Janeiro w Brazylii, zaś podczas drugiego w 1933 r. - 24 maszyny przeleciały z Rzymu do Nowego Jorku i Chicago. Sukces ten spowodował wielką popularność postaci lotnika w USA. Spotkał się z nim prezydent Franklin D. Roosevelt, a w Nowym Jorku po tym wyczynie imieniem Balbo nazwano dotychczasową Siódmą Ulicę (Balbo Drive). Po powrocie do Włoch Balbo został awansowany przez Mussoliniego do rangi marszałka lotnictwa. W tym samym roku (1933) Italo Balbo został mianowany namiestnikiem włoskiej kolonii Libii. Na tym stanowisku prowadził dość pomyślną dla rozwoju gospodarczego kolonii politykę, popiarając włoskie osadnictwo w tym kraju, które osiągnęło liczbę ok. 100 tys. osób (10% populacji).
Po niemieckim ataku na Polskę, w czasie jednej z wizyt w Rzymie Balbo ogłosił publicznie, iż nie zgadza się z polityką sojuszu z Hitlerem, prowadzoną przez Włochy.
28 czerwca 1940 r. nad Tobrukiem samolot z lecącym Italo Balbą został zestrzelony przez włoską obronę przeciwlotniczą. Władze włoskie podały oficjalną informację, iż zestrzelenie nastąpiło w wyniku pomyłki, jednak wdowa po marszałku ogłosiła, iż było to działanie zamierzone, będące zemstą Mussoliniego za krytykę jego polityki i służące wyeliminiwaniu popularnego, wybijającego się na niezależność polityka.
