Józef Jaklicz
Z Wikipedii
| Józef Jaklicz | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  pułkownik |
| Urodził się | 17 września 1894 r. Kraków |
| Zmarł | 3 lipca 1974 r. Paryż |
| Kariera | |
| W służbie od | 1914 |
| Pełniona funkcja | zastępca szef sztabu Naczelnego Wodza |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa, II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     |
|
Józef Jaklicz (17 września]] 1894 Kraków – 3 lipca 1974 Paryż) – pułkownik Wojska Polskiego, w 1964 roku mianowany przez rząd londyński generałem brygady
Urodził się w Krakowie, gdzie uczęszczał szkoły a następnie wstąpił na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. W trakcie studiów działał w Drużynach Sokolich.
W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, służył w 3 Pułku Piechoty. Pełnił kolejno funkcje: dowódcy plutonu, adiutanta batalionu, adiutanta pułku i dowódcy kompanii. Walczył w tym czasie w Karpatach, Besarabii i na Wołyniu.
Po utworzeniu Polskiego Korpusu Posiłkowego pełnił w nim funkcje sztabowe, a po jego rozwiązaniu wszedł w skład Polskiej Siły Zbrojnej.
Od 1918 roku w Wojsku Polskim, dowodził batalionem 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w obronie Lwowa w listopadzie 1918 roku. Następnie dowodził kombinowanym pułkiem w grupie płk. Sikorskiego, którą to funkcję pełnił do marca 1919 roku. Następnie w okresie od marca 1919 do listopada 1920 roku był szefem sztabu kolejno 9 a potem 15 Dywizji Piechoty w Grupie Operacyjnej gen. Romera oraz dowódcą 25 Pułku Piechoty.
W 1920 roku wyjeżdża do Francji, gdzie do 1922 roku studiuje w École Superieure de Guerre. Wojska Polskiego.
Po powrocie do Polski w marcu 1923 roku zostaje szefem wydziału w III Oddziale Sztabie Generalnym, pełniąc tę funkcje do grudnia 1924 roku. Następnie jest kolejno wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej, I oficerem sztabu Inspektora Armii.
W kwietniu 1929 roku zostaje dowódcą 12 Pułku Piechoty w Wadowicach, którą to funkcje pełni do czerwca 1932 roku. W czerwcu 1932 roku zostaje zastępcą komendanta a następnie kierownikiem katedry taktyki ogólnej w Wyższej Szkole Wojennej, funkcję tę pełni do 1935 roku kiedy to zostaje dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty.
W październiku 1935 roku zostaje szefem III oddziału Sztabie Głównego, którą to funkcję pełni do marca 1939 roku. Zostaje wtedy mianowany na stanowisko II zastępcy szefa Sztabu Głównego (zastępca szefa sztabu ds. Operacyjnych) i funkcję tę pełni do dnia 18 września 1939 roku tj. do momentu przekroczenia granicy polskiej.
Po przekroczeniu granicy został internowany w Rumunii skąd przedostał się do Francji. Został tam dowódcą piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty. Po upadku Francji zostaje kierownikiem ewakuacji polskich żołnierzy najpierw w Marsylii a następnie w Grenoble. Od grudnia 1942 roku do maja 1944 roku jest konspiracyjnym dowódcą Wojska Polskiego we Francji.
W maju 1944 roku wyjeżdża do Wielkiej Brytanii i pełni służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty i Inspektoracie Wyszkolenia Wojsk. We wrześniu 1947 roku zostaje zdemobilizowany i wyjeżdża do Francji, gdzie mieszkał aż do śmierci. W 1964 roku rząd londyński nadaje mu stopień generała brygady.
Zmarł w dniu 3 lipca 1974 roku w Paryżu.
[edytuj] Awanse
- porucznik (1916)
- kapitan (1918)
- major (1919)
- podpułkownik (1924)
- pułkownik (1930)
- generał brygady (1964)
