Język staropolski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

polski
Obszar	dawniej ziemie polskie
Ranking	poza rankingiem
Klasyfikacja genetyczna	Języki indoeuropejskie Języki słowiańskie Języki zachodniosłowiańskie Języki lechickie **język polski
Pismo	łaciński
Status oficjalny
Język urzędowy	nigdzie
Kody języka
ISO 639-1	pl
ISO 639-2	pol
SIL	POL
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata W Wikisłowniku: Słownik języka staropolskiego

Język staropolski to określenie dotyczące historii języka polskiego w dobie staropolskiej, która trwała od IX do XVI wieku. W początkach doby staropolskiej pojawiły się pierwsze różnice między poszczególnymi językami zachodniosłowiańskimi, zwłaszcza między grupą lechicką i czesko–słowacką.

Po chrzcie Polski w 966 roku do języka staropolskiego przeniknęło wiele zapożyczeń z łaciny (albo za pośrednictwem języka czeskiego jak większość terminologii religijnej, albo bezpośrednio w późniejszym okresie) np. ańjoł → anioł od łac. angelus)

[edytuj] Gramatyka

W XIV-XV w. zanikają odziedziczone po języku starosłowiańskim czasy przeszłe aoryst i imperfectum, występujące jeszcze w Kazaniach świętokrzyskich. Od XV wieku zanika liczba podwójna.

[edytuj] Pisownia

Język staropolski był rzadko zapisywany i nie miał standardowej ortografii. Dopiero w XVI wieku, w początkach doby średniopolskiej, pojawiły się propozycje usystematyzowania pisowni, np. w wersji alfabetu zaproponowanej przez Jana Kochanowskiego występowało 48 liter i dwuznaków, odpowiadających głoskom istniejącym w ówczesnej polszczyźnie: a á à ą b b' c ć cz d dz dź dż é è ę f g h ch i j k l ł m m' n ń o ó p p' q r rz s ś sz t u v w w' x y z ź ż