Jacques Ellul
Z Wikipedii
Jacques Ellul (ur. 6 stycznia 1912 i zm. 19 maja 1994 w Bordeaux) historyk, teolog i socjolog francuski.
[edytuj] Biografia
W wieku lat 18 staje się zagorzałym chrześcijaninem, w 19 roku życia studiuje Kapitał Karola Marksa i zapisuje się na studia prawnicze. Po studiach, w 1936 doktoryzuje się w naukach prawniczych na postawie pracy zatytułowanej Etude sur l’évolution et la nature juridique du Mancipium. W 1943 zdaje egzamin habilitacyjny (agrégation) w dziedzinie prawa rzymskiego i historii prawa i podejmuje prace na Uniwersytecie w Bordeaux (1944-1980), równocześnie wykłada w Sciences Po Bordeaux (IEP) historie instytucji et historię społeczną.
Związany w latach trzydziestych z ruchem personalistów, animator wraz z Bernardem Charbonneau grupy myślicieli bliskich czasopisma Esprit oraz grupy Ordre nouveau. Podejmuje wówczas rozmyślania na temat rozwoju współczesnego mu społeczeństwa i śmierci świata agrarnego – postępującej technicyzacji i normalizacji człowieka i jego środowiska (zapoczątkowuje analizę problemów ekologicznych). Przeprowadza pogłębiona krytykę społeczeństwa, które nazywa la société technicienne; technika staje się wg niego podstawowym determinantem społeczeństwa przemysłowego, narzuca ludziom własne normy i wartości postępu technicznego, które odsuwają na boczny tor człowieka, jego potrzeby, kulturę oraz naturę.
Jest uważany, wraz z Ivanem Illichem, za ojca też zwolnienia rozwoju i prostoty w stylu życia, czyli mówiąc prościej ekologii politycznej.
