Jakub z Paradyża

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jakub z Paradyża (ur. ok. 1380 roku, zm. 30 kwietnia 1464 w Erfurcie), cysters, teolog, filozof, kaznodzieja.

Pochodził z rodziny niemieckich kolonistów osiadłych nad Obrą. Ok. 1402 wstąpił do klasztoru w Paradyżu. Studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Krakowskim. W 1423 został magistrem artes, a w 1432 magistrem teologii. Po studiach pozostał w klasztorze w Mogile pod Krakowem. Był kaznodzieją uniwersyteckim i lektorem teologii.

Działał jako teolog i myśliciel, była autorem wieli traktatów, dialogów i kazań. W latach 1440 - 1441 przyczynił się do powstania traktatu o wyższości soboru nad papieżem przesłanego na sobór w Bazylei. Na synodzie prowincjalnym w Łęczycy wystąpił z postulatem radykalnych reform życia zakonnego, m.in. opowiedział się za całkowitą sekularyzacją dóbr zakonnych. Popadł z tego powodu w konflikt ze swoim klasztorem; w 1442 przeniósł się do cystersów w Sulejowie, a następnie wstąpił do kartuzów na Spiszu.

W 1442-1443 był na soborze w Bazylei, gdzie wygłosił kazanie do uczestników soboru. Ostatnie lata życia spędził w klasztorze kartuzów w Erfurcie. Od 1452 wykładowca prawa kanonicznego na tamtejszym uniwersytecie, od 1454 dziekan, a następnie od 1456 rektor wszechnicy erfurckiej.

Jest autorem około 150 dzieł ascetycznych, dogmatycznych, kanonicznych i moralnych. Był zdecydowanym zwolennikiem koncyliaryzmu. oraz głębokich reform życia klasztornego i kościoła. Był wyśmienitym badaczem i znawcą Pisma świętego, uznanym nauczycielem akademickim.