Jean Lannes

Z Wikipedii

Jean Lannes, Książę Montebello (ur. 10 kwietnia 1769 w Lectoure (Gers), zm. 31 maja 1809 w Wiedniu), marszałek Francji od 1804. Był jednym z najbardziej utalentowanych generałów Napoleona, który sam powiedział o nim „kiedy go znalazłem był pigmejem, a kiedy straciłem był już gigantem".

Był synem stajennego i był przygotowywany do zawodu farbiarza. Miał bardzo krótką edukację, ale swoją wielką siłą i sprawnością we wszystkich męskich sportach zapewnił sobie awans na sierżanta–majora batalionu ochotników z Gers, do którego dołączył w czasie wybuchu wojny pomiędzy Hiszpanią a Francją. Służył w kampaniach w Pirenejach w 1793 i 1794, co poprzez jego nienaganną służbę doprowadziło do awansu na szefa brygady. Jednak w 1795 w czasie reformy armii przez Termidorian został zdegradowany.

Wstąpił ponownie jako ochotnik do armii włoskiej i w słynnej kampanii 1796 roku, ponownie wywalczył sobie awans do wysokiego stopnia zostając w końcu generałem brygady z rozkazu Napoleona. Odznaczył się w każdej bitwie i był ranny pod Arcole pomagając Napoleonowi uciec przed nadchodzącymi wojskami austriackimi. Został wybrany przez Napoleona do towarzyszenia mu podczas wyprawy do Egiptu jako dowódca jednej z brygad Klebera, odznaczył się również w tej kampanii szczególnie podczas odwrotu z Syrii. Wrócił razem z Napoleonem do Francji i pomagał mu w przewrocie 18 brumaire'a. Po przejęciu władzy przez Napoleona został awansowany do rangi generała dywizji i dowódcy gwardii konsularnej. Dowodził przednią strażą wojsk francuskich podczas przekraczania Alp w 1800 roku, miał wpływ na zwycięstwo w bitwie pod Montebello, z której wziął się jego tytuł, i dowodził częścią wojsk w czasie bitwy pod Marengo.

W 1801r. Napoleon wysłał go jako ambasadora do Portugalii. Opinie różniły się na temat jego możliwości w tym zawodzie, dlatego Napoleon już nigdy nie użył go jako dyplomaty. Po powołaniu cesarstwa został Marszałkiem Francji (1804) i dowodził ponownie przednią strażą wielkiej armii francuskiej w kampanii Austerlitz. Pod Austerlitz dowodził lewym skrzydłem armii francuskiej. W latach 1806 – 1807 podczas kampanii napoleońskich był u szczytu chwały, dowodząc swoimi korpusami odznaczył się przeprowadzeniem ich przez Las Turyński, akcją pod Saalfeld (która jest teraz studiowana jako modelowa w Francuskiej Szkole Oficerskiej), w bitwie pod Jeną i pod Pułtuskiem. Jego dowodzenie przedniej straży w bitwie pod Frydlandem było jeszcze bardziej modelowe.

Następnie miał zostać wypróbowany jako szef sztabu Napoleona, który zabrał go do Hiszpanii w 1808 i dał mu całe skrzydło armii, z którym udało mu się odnieść zwycięstwo nad Castanosem pod Tudelą. W styczniu 1809 roku został wysłany do zdobycia Saragossy i 21 lutego, po jednej z najbardziej nieugiętych walk w historii, zdobył ją. Napoleon ogłosił go następnie Księciem Montebello i w 1809 po raz ostatni powierzył mu dowodzenie przedniej straży. Brał udział w starciach w okolicach Eckmtihl i w czasie marszu na Wiedeń. Jego korpus prowadził armię francuską, przez Dunaj i walczył razem z Masseną w straszliwej Bitwie pod Aspern – Essling. 22 maja został zmuszony do odwrotu, podczas którego został wystawiony osobiście na najcięższy ostrzał i otrzymał śmiertelną rannę: działo eksplodowało obok Lannesa rozrywając obie jego nogi, które zostały potem amputowane, lecz mimo prób ratowania zmarł od ran 31 maja w Wiedniu. Podczas kiedy był niesiony z pola bitwy do Wiednia spotkał po drodze Napoleona, który śpieszył się na front i sam cesarz widząc go wybuchnął płaczem, mimo że bitwa toczyła się tuż obok. Jego najstarszy syn został mianowany Lordem Francji przez Ludwika XVIII.