Jerzy Pajączkowski-Dydyński
Z Wikipedii
Jerzy Pajączkowski-Dydyński (ur. 19 lipca 1894 we Lwowie, zm. 6 grudnia 2005 w Grange-over-Sands, Cumbria), wojskowy polski, pułkownik Wojska Polskiego, znany z niezwykłej długowieczności.
Był synem lekarza, dyrektora szpitala w Sanoku. W 1912 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim; dwa lata później, po wybuchu I wojny światowej, w związku ze spodziewanym powołaniem do wojska przeniósł się na Uniwersytet Wiedeński. W szeregach armii austriackiej służył od 1915 (w piechocie); od 1916 w stopniu sierżanta służył na froncie albańskim. Tuż przed końcem wojny trafił do niewoli włoskiej, ale zwolnienie uzyskał już w grudniu 1918, dzięki interwencji polsko-francuskiej misji wojskowej we Włoszech.
Po krótkim pobycie we Francji powrócił do Polski z armią generała Hallera. Wstąpił do Wojska Polskiego i już jako porucznik uczestniczył w wojnie z Rosją. Ukończył następnie szkołę oficerską w Warszawie w stopniu kapitana (1923). W 1925 został majorem; od 1924 stacjonował w Przemyślu, w latach 1930-1935 w Warszawie. W 1935 został awansowany na podpułkownika i przeniesiony do Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku piechoty.
Wybuch II wojny światowej zastał go przy pracy w Sztabie Generalnym; wraz z dowództwem opuścił kraj i został internowany w Rumunii. Przedostał się następnie do Francji, a w czerwcu 1940 do Anglii; kontynuował służbę wojskową do końca wojny, m.in. jako komendant polskiego garnizonu w Perth. Tłumaczył również na potrzeby armii polskiej brytyjskie regulaminy wojskowe. Po wojnie pozostał na emigracji; osiadł w Edynburgu, gdzie pracował jako ogrodnik. W 1964 generał Władysław Anders awansował go do stopnia pułkownika. Pajączkowski działał w środowiskach emigracyjnych, był m.in. jednym z założycieli Koła Wiedzy Wojskowej. W 1993 przeprowadził się do miasta Sedbergh (Cumbria), a ostatnie lata życia spędził w domu opieki w Grange-over-Sands.
Był dwukrotnie żonaty. Posiadał liczne odznaczenia, m.in. austriackie odznaczenia bojowe za udział w I wojnie światowej, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta; z okazji 107 urodzin w 2001 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta. W 1996 po raz pierwszy od czasu II wojny światowej odwiedził Polskę.
Media brytyjskie (m.in. BBC) informując o jego śmierci zauważyły, że był najstarszym mężczyzną w Wielkiej Brytanii; nie figurował jednakże w wykazach najstarszych osób, prowadzonych przez amerykański ośrodek Gerontology Research Group w Los Angeles. Uwzględniając innych nestorów z tego wykazu był w chwili śmierci czwartym pod względem wieku mężczyzną na świecie (młodszym jednak niemal o trzy lata od najstarszego, Portorykańczyka Emiliano Mercado del Toro). Wskutek zbiegu okoliczności zaledwie dzień po pułkowniku Pajączkowskim zmarła także najstarsza kobieta w Wielkiej Brytanii, Lucy D'Abreu.
