Jesień patriarchy
Z Wikipedii
Jesień patriarchy (hiszp. El Otoño del Patriarca) - powieść kolumbijskiego pisarza noblisty Gabriela Garcii Marqueza.
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Marquez napisał wydał tę powieść w roku 1975 (napisał ją podczas pobytu w Barcelonie). Opowiada ona o symbolicznym latynoskim dykatorze (raczej z rejonu Karaibów).
Dyktator nie jest wymieniony z imienia, nieznana jest też nazwa kraju, nad którym sprawuje niepodzielną władzę (jest to również symboliczny kraj, będący pewnym odzwierciedleniem całego regionu).
Marquez obdarzył swego Patriarchę cechami różnych satrapów, m.in. Gustavo Rojas Pinilla ze swojej rodzinnej Kolumbii, Francisco Franco i Juan Vicente Gómeza z Wenezueli. Powieść ma po troszę cechy baśni, gdyż jest napisana tak, jakby ktoś ją opowiadał, niczym jakąś historię (historię życia i władzy generała).
Ów generał jest samotny, nie ma przyjaciół ani rodziny, choć posiadł to, o czym marzą ludzie jego pokroju, czyli władzę absolutną. Pozwala sobie na pewne słabości w celu nasycenia swego ego. Na przykład niedaleko jego pałacu znajduje się coś w rodzaju domu spokojnej starości dla obalonych dyktatorów z innych krajów latynoskich, którzy zostali obaleni. Generał odwiedza od czasu do czasu odwiedza ten dom, aby zagrać w domino (jego ulubiona gra) z swymi kolegami po fachu, czerpiąc satysfakcję z tego, że oni są tylko upadłymi aniołami, a on wciąż jest na szczycie.
Generał musi też żyć, jak każdy satrapa, w ciągłym strachu przed wrogami. Za największe zagrożenie uważa armię, w której pobudza osobiste antagonizmy, aby ta się nie zjednoczyła i nie zrzuciła go z tronu.
W zgodnej opinii wielu specjalistów, jest to literacki traktat o władzy, zwłaszcza w wydaniu latynoskim. Przedstawienie dyktatora w formie konglomeratu baśni, karykatury i hiberboli.
