Jezioro dystroficzne

Z Wikipedii

Jezioro dystroficzne – w typologii jezior, jezioro śródbagienne charakteryzujące się dużą zawartością kwasów humusowych, torfu lub butwiny (nadającego mu kwaśny odczyn i zabarwienie żółte lub brunatne) i niską produktywnością biologiczną.

Jezioro dystroficzne zwane też sucharem, to jeden z typów jezior w nieharmonijnym ciągu sukcesyjnym. Na ogół są to jeziora małe, najczęściej w zlewni śródleśnej lub torfowiskowej. Mała produktywność biologiczna wynika z dużej ilości substancji humusowych, tworzących trwałe kompleksy z biogenami (w konsekwencji azot i fosfor nie jest dostępny dla roślin).

Pas roślinności brzegowej składa się zazwyczaj z mchów torfowców, tworzących pływające pło (zobacz wiszary), z licznymi roślinami torfowiskowymi (wełnianka, rosiczka, bobrek trójlistny, paprocie). W strefie litoralowej brak jest elodeidów, obecne są nimfeidy. W osadach dennych tworzy się tyrfopel. W fitoplanktonie dominują glony desmidie i wiciowce miksotroficzne (np. Cryptomonas). Wśród bezkręgowców wodnych dominują tyrfobionty i tyrfofile, ryb nie ma w ogóle lub są nieliczne.

Wśród jezior dystroficznych wyróżnia się:

• jeziora oligohumusowe
• jeziora mezohumusowe
• jeziora polihumusowe

Ponieważ pojęcie dystrofii jest nieścisłe - może obejmować zarówno jeziora oligotroficzne, jak i jeziora eutroficzne, coraz częściej propagowane jest uściślenie nazwy jezior zawierających duże ilości substancji humusowych jako jeziora humotroficzne (analogicznie do nazw typu jezioro syderotroficzne, jezioro słone).

To jest tylko zalążek artykułu związanego z hydrologią. Jeśli możesz, rozbuduj go.