Litoral

Z Wikipedii

Litoral (od. łac. litus - brzeg) – strefa przylegająca do brzegu, lądu, charakteryzuje się najlepszymi warunkami życia w wodach (dużo światła, tlenu, mniejsze zasolenie, urozmaicona rzeźba dna). Według niektórych ujęć nazwa litoral dotyczy wyłącznie dna, bez znajdującej się nad nim wody.

W morzach i oceanach strefa ta obejmuje wody nad szelfem. Fauna tu żyjąca cechuje się największym bogactwem gatunkowym spośród wszystkich środowisk życia w wodach. Występują tam organizmy bierne unoszone przez wodę, czyli zooplankton, aktywnie się poruszające, czyli nekton (ryby, ssaki wodne, głowonogi) oraz zwierzęta żyjące na dnie - bentos, których skład gatunkowy zmienia się wraz z głębokością.

Litoral jest w zasadzie jedyną strefą jeziora, w której występują rośliny zakorzenione. Często tworzą one szuwar wysoki. Do roślin i glonów żyjących w tej strefie należą:

• makrofity
• brunatnice (nie występują w jeziorach, jedynie w oceanach)
• zielenice
• krasnorosty (nie występują w jeziorach, jedynie w oceanach)
• glony peryfitonowe

W obrębie litoralu można wyróżnić pięć następujących stref:

• epilitoral - najbardziej zewnętrzna, całkowicie odwodniona
• supralitoral - strefa opryskowa
• eulitoral - właściwa strefa brzegowa
• infralitoral - podwodna strefa w zasięgu występowania roślinności
• sublitoral - najgłębsza strefa, niezarośnięta roślinnością wodną.

Litoral graniczy z otwartą tonią wodną (pelagial), a w środowisku oceanicznym także ze strefą głębinową - batialem, natomiast w jeziorze z profundalem.^[1]

[edytuj] Mieszkańcy litoralu

Przedstawicielami świata zwierząt strefy litoralnej są:

• ryby
• jamochłony
• obleńce
• pierścienice
• szkarłupnie
• mszywioły
• mięczaki
• ślimaki
• skorupiaki
• małże
• gąbki
• robaki
• ramienionogi
• owady wodne (w jeziorach)
• w morzach o średnich temperaturach powyżej 18^{oC występują także rafy}

^{[edytuj] Źródła informacji i przypisy}

1. ^{↑ . Żmudziński, R. Kornijów, J. Bolałek, A. Górniak, K. Olańczuk-Neyman, A. Pęczalska, K. Korzeniewski. "Słownik hydrobiologiczny". Wyd. PWN, Warszawa 2002.}