Kåre Kristiansen
Z Wikipedii
Kåre Gulbrand Kristiansen (ur. 11 marca 1920 w Bergen, zm. 3 grudnia 2005), polityk norweski, przewodniczący Chrześcijańskiej Partii Ludowej, przewodniczący parlamentu Norwegii, minister.
Był synem świeckiego kaznodziei, aktywnego w Armii Zbawienia. Pracę zawodową rozpoczął jako telegrafista w kolejach norweskich Norges Statsbaner. Od 1951 działał społecznie w gminie Nesodden; w 1965 został powołany na stanowisko wiceministra spraw socjalnych, pozostawał na tej funkcji do 1968. W 1969 znalazł się po raz pierwszy w parlamencie (Stortingu), początkowo jako zastępca deputowanego; w latach 1973-1977 i 1981-1989 sprawował mandat deputowanego. W 1975 po raz pierwszy został wybrany na przewodniczącego Chrześcijańskiej Partii Ludowej, zastępując Larsa Korvalda; kierował partią do 1979, ponownie w latach 1979-1983 (w 1983 zastąpił go Kjell Magne Bondevik). W latach 1981-1983 był przewodniczącym parlamentarnej komisji spraw zagranicznych, w latach 1983-1986 ministrem przemysłu naftowego i energetyki w koalicyjnym gabinecie konserwatysty Kåre Willocha. W 1986 został wybrany na przewodniczącego parlamentu, stanowisko zajmował do 1989.
Osoba Kristiansena budziła liczne kontrowersje w łonie Chrześcijańskiej Partii Ludowej. Był zdecydowanym zwolennikiem współpracy z partią konserwatywną Høyre i na tle konfliktu wewnątrzpartyjnego w sprawie tej współpracy zrezygnował z funkcji lidera. Znany był również z popierania idei przystąpienia Norwegii do Unii Europejskiej oraz jako sympatyk Izraela; zgłosił kandydaturę do Pokojowej Nagrody Nobla kandydaturę Elie Wiesela oraz założył Parlamentarne Koło Przyjaciół Izraela. Po wygaśnięciu mandatu parlamentarnego w 1989 wycofał się z bieżącej polityki, pozostał jednak aktywny w samorządzie Nesodden. Został również jako były parlamentarzysta powołany w 1990 do Komitetu Noblowskiego, z którego demonstracyjnie ustąpił w 1994 na znak protestu przeciwko przyznaniu nagrody pokojowej Jaserowi Arafatowi.
