Kanut VI

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kanut VI (duń. Knud 6.) (1163 - 1202) - król Danii w latach 1182 - 1202.

Kanut został koronowany w wielku lat siedmiu 25 czerwca 1170 w Ringsted, podczas uroczystości złożenia relikwi swojego dziadka św. Kanuta Lavarda. Na tron wstąpił dwanaście lat później, w momencie śmierci swego ojca Waldemara Wielkiego. W rzeczywistości jednak w jego imieniu sprawował władzę biskup Absalon.

Panowanie Kanuta rozpoczęło się od konfliktu z cesarzem niemieckim Fryderykiem Barbarossą, który zażądał od Kanuta hołdu. Absalon odmówił. Doprowadziło to do wojny, która okazała się zwycięska dla strony duńskiej (głównie dzięki przewadze na morzu - Waldemar Wielki mocno rozbudował flotę duńską). W rezultacie Kanut ogłosił się królem Duńczyków i - po pokonaniu w 1184/85 pomorskiego księcia Bogusława I - słowiańskich Wenedów.

Oprócz (związanych z tytułem króla Wendów) interwencji w konfliktach książąt słowiańskich, Kanut ruszył też z krucjatą do Finlandii (1191) i Estonii (1197).

Kanut VI i Absalon wzmocnili władzę królewską w Danii. Dzięku wprowadzeniu prawa Vederlov (potwierdzanego przysięgą obowiązku wierności i służby królowi) Kanut zgromadził wokół siebie powstającą klasę duńskich feudałów i osłabił potencjalną opozycję. Dzięku temu mógł ustanawiać własne prawo, które zastępowało prawo uchwalane powszechnie na wiecach (tingach).

Kanut VI zmarł bezdzietnie w roku 1202, rok po śmierci Absalona.

Poprzednik
Waldemar I Wielki