Konstancjusz II
Z Wikipedii
Konstancjusz II, Constantius II (7 sierpnia 317 - 3 listopada 361), cesarz rzymski od 337 do 361.
Drugi z trzech synów Konstantyna I Wielkiego i Fausty, urodzony w Sirmium (dzisiejsza Sremska Mitrovica) w Serbii. 9 września 337 otrzymał tytuł augustus oraz Egipt, Syrię, Azję Mniejszą i Trację. Walczył z królem Persów Szapurem II. Pod koniec 350 roku odrzucił propozycję poselstwa buntowników: Magnencjusza i Wetraniona. 25 grudnia 350 roku w Naisus Wetranion podporządkował się Konstancjuszowi (i ocalił życie).
W marcu 351 roku mianował swojego kuzyna Konstancjusza Gallus współwładcą. Magnencjusz podobnie mianował współcesarzem swojego brata Decensjusza. 28 września pod Mursją stoczyli bitwę, którą Konstancjusz wygrał, choć Magnencjuszowi udało się uciec.
Kolejna kampania wojny domowej doprowadziła w 353 roku do klęski Magnencjusza, który 10 sierpnia zamordował swoją rodzinę i popełnił samobójstwo. Jego brat Decensjusz powiesił się.
Konstancjusz zmarł śmiercią naturalną w miejscowości Mobsukrene leżącej w pobliżu małoazjatyckiego miasta Tarsus 3 listopada 361 roku (Ammianus Marcellinus podaje, że miało to nastąpić po trzech dniach choroby, prawdopodobnie febry). Na łożu śmierci jako następcę wyznaczył swojego przeciwnika Juliana Apostatę.
| Poprzednik Konstantyn I Wielki |
 |
Cesarz rzymski (współrządy z Konstantynem II i Konstansem) 337 - 361 |
|
Następca Julian Apostata |
