Krzywa Phillipsa
Z Wikipedii
Krzywa Phillipsa (Phillips Curve) to w ekonometrii - krzywa wykazująca stosunek (korelację) między stopą bezrobocia a stopą inflacji, przy założeniu pewnej oczekiwanej stopy inflacji.
Krzywa ta została po raz pierwszy opublikowana przez nowozelandzkiego ekonomistę (wykładającego w Anglii) Albana W. Phillipsa w 1960 i dotyczyła bezrobocia i inflacji w Wielkiej Brytanii w latach 1858-1958. W okresie tym istotnie zawsze było tak, że czym większa inflacja tym mniejsze bezrobocie.
W latach 60. i 70. XX w. wielu ekonomistów wierzyło, że relacja ta ma charakter uniwersalny i jest rodzajem prawa ekonomicznego. W efekcie tych poglądów rządy wielu państw decydowały się w tym czasie na celowe utrzymywanie wysokiej stopy inflacji w imię zmniejszania bezrobocia.
W latach siedemdziesiątych ogólna zależność między inflacją a bezrobociem miała w skali globalnej jednak charakter korelacji dodatniej, to znaczy, że im wyższa stopa inflacji, tym wyższa również stopa bezrobocia i odwrotnie. Zjawisko to zostało nazwane przez ekonomistów stagflacją.
W ciągu ostatnich 25 lat zarówno bezrobocie jak i inflacja wykazywały na świecie tendencje wzrostowe, co dowodzi, że krzywa Phillipsa sprawdza się tylko w szczególnych przypadkach i że na stopę bezrobocia większy wpływ od inflacji ma wiele innych czynników. Obecnie jest już raczej oczywiste, że bezrobocie i inflacja nie muszą być związane odwrotną zależnością, jak to utrzymują niektórzy ekonomiści, a krzywa Phillipsa sprawdza się tylko w pewnych, szczególnych warunkach.
Obecnie niewielu już ekonomistów uznaje ważność tej wymienności w długim okresie. Aktualnie istnieje kilka teorii próbujących bardziej precyzyjnie wyjaśnić relacje między inflacją a bezrobociem - z których dwie najbardziej znane to teoria racjonalnego wyboru oraz teoria NAIRU (non-accelerating inflation rate of unemployment).
