Z Wikipedii

Leon Tadeusz Kozłowski (ur. 6 czerwca 1892 w Rembieszycach, zm. 11 maja 1944 w Berlinie) – polski archeolog i polityk, premier rządu II RP w latach 1934-1935.

Urodził się w 1892 w Rembieszycach, był synem Stefana (rolnika, działacza ludowego, członka korporacji Arkonia) i Marii ze Strasburgerów, bratem Tomasza (działacza społecznego, prezesa Kieleckiej Izby Rolniczej), Anieli (profesora paleobotaniki) i Zofii (po mężu Budkowej, profesora historii); przez matkę był ciotecznym wnukiem Edwarda Adolfa Strasburgera (botanika), kuzynem Edwarda i Henryka Leona Strasburgerów (ekonomistów). Przed 1914 Kozłowski należał m.in. do Związku Młodzieży Postępowej i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej służył w 1. pułku ułanów Legionów Polskich, a od 1917 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Na wojnie polsko-bolszewickiej walczył jako ochotnik.

W latach 1921-1931 i 1935-1939 był profesorem archeologii Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1926 po przewrocie majowym Piłsudskiego organizował Związek Naprawy RP we Lwowie. Od 1928 był działaczem BBWR.

W latach 1928-1935 był posłem na Sejm RP, a następnie w latach 1935-1939 senatorem. W rządzie pełnił funkcje: ministra reform rolnych (1930-1932) oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu (1932-1933).

W okresie od 15 maja 1934 do 28 marca 1935 pełnił urząd premiera. Po śmierci marszałka Piłsudskiego był uważany za zwolennika Walerego Sławka i "lewicowego" wśród grupy "pułkowników". W okresie 1937-1938 należał do Obozu Zjednoczenia Narodowego.

W młodości wolnomularz związany z Wielką Lożą Narodową Polski, później latem 1938 był autorem jednej z głośniejszych w historii II Rzeczypospolitej kampanii antymasońskich^[1][2].

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez sowietów we Lwowie i osadzony w więzieniu-skazano go na karę śmierci wyroku jednak nie wykonano. Po uwolnieniu trafił do armii gen. Władysława Andersa służył w niej jako porucznik intendentury , po czym zdezerterował z armii polskiej i jesienią 1941 w rejonie Tuły przedostał się na niemiecką stronę frontu. Najpierw w Warszawie a potem w Berlinie usiłował następnie prowadzić rokowania z Niemcami w sprawie sformowania rządu polskiego oraz współdziałał z niemiecką propagandą odnośnie sytuacji w ZSRR, krytykował też politykę Władysława Sikorskiego. Został internowany w Berlinie, w hotelu Adler, przyznano mu wysoką comiesieczną pensję, mógł też prowadzić prace naukowe. Zmarł na zawał serca 11 maja 1944 w czasie nalotu alianckiego . Zaocznie skazany przez sąd polowy armii Andersa na karę śmierci za zdradę, choć istnieją poważne wątpliwości co do legalności tej decyzji.

Jako archeolog był przedstawicielem tzw. szkoły neoautochtonicznej. Przed wojną publikował prace naukowe z pradziejów Polski, m.in. Starsza epoka kamienna w Polsce, Młodsza epoka kamienna w Polsce (neolit), Wczesna, starsza i środkowa epoka brązu w Polsce. Napisał wspomnienia z uwięzienia, armii Andersa i ucieczki do Niemiec Moje przeżycia. Był członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności (od 1935).

Władał biegle językiem francuskim, niemieckim i rosyjskim.

W rzeczywistości nie ma żadnego dowodu świadczącego o tym, że Kozłowski toczył z Niemcami rozmowy na temat utworzenia kolaboracyjnego rządu. Wręcz przeciwnie, w swych listach do rodziny Kozłowski zdecydowanie temu zaprzecza. Plotka, jakoby takie rozmowy miały miejsce została rozpowszechniona przez niemiecką propagandę przy pomocy kompletnego ignoranta w tej sprawie, amerykańskiego dziennikarza Johna Axelsona. Niesłuszny i wymagający weryfikacji był również wyrok śmierci polskiego sądu wydany w Buzułuku. Nie ma żadnych dowodów na kolaborację Kozłowskiego z Niemcami a postawiony mu zarzut dezercji z armii Andersa również jest wielce kontrowersyjny, jako że Kozłowski najprawdopodobniej do owej armii w ogóle nie wstąpił. Poddano jedynie weryfikacji jego stopień wojskowy, co nie oznaczało właczenia w szeregi armii.

[edytuj] Bibliografia

1. ↑ N. Wójtowicz, „Kozioł wskaże masona, Polska ze śmiechu kona”, „Wolnomularz Polski” , 1995, nr 5, s. 14–15
2. ↑ N. Wójtowicz, „«Kozioł» wskaże masona, Polska ze śmiechu kona”, „Szewska Pasja” , R.1 (1996), nr 1, luty, s. 1–3