Maciej Sarbiewski
Z Wikipedii
Maciej Kazimierz Sarbiewski herbu Prawdzic (ur. 24 lutego 1595 w Sarbiewie koło Płońska, zm. 2 kwietnia 1640 w Warszawie) – światowej sławy polski poeta neołaciński i teoretyk literatury, jezuita.
Uczył się w szkole jezuickiej w Pułtusku, potem wstąpił do zakonu jezuitów. Studiował w Wilnie i Braniewie.
W 1622 wysłany został przez swoich zakonnych przełożonych na studia do Rzymu, gdzie stał się jednym z grona czołowych intelektualistów europejskich na dworze papieża Urbana VIII. Z jego rąk otrzymał najwyższą nagrodę literacką świata - laur poetycki jako poeta laureatus.
W 1625 powrócił do Polski, zostając profesorem teologii na Akademii Wileńskiej, został też królewskim kaznodzieją Władysława IV.
Był jednym z największych poetów europejskich doby baroku. Jego Lyricorum libri doczekały się kilkudziesięciu wydań w całej Europie. W 1632 wydana została w Antwerpii luksusowa edycja z miedziorytami Petera Paula Rubensa. Sześć lat po śmierci poety Anglicy dokonali tłumaczenia zbioru.
W Kolonii ukazało się aż siedem wydań Wykładów poetyki. Jeszcze w XX wieku wydawali go Węgrzy. W Polsce kompletny przekład wierszy Sarbiewskiego ukazał się dopiero w 1980.
[edytuj] Dzieła
- Lyricorum libri III – 1625
- Lyricorum libri IV – 1634
- Epodon liber unus alterque Epigrammatum – 1634
- De perfecta poesi (O poezji doskonałej)
- De acuto et arguto (O poincie i dowcipie)
- Characteres lyrici (O rodzajach lirycznych)
- De virtutibus et vitiis carminis elegiaci (O zaletach i wadach pieśni elegijnej)
