Marcelo Bielsa

Z Wikipedii

Marcelo Alberto Bielsa (ur. 21 lipca 1955 w Rosario), argentyński piłkarz i trener piłkarski. W latach 1998-2004 był selekcjonerem reprezentacji Argentyny, z którą grał na mistrzostwach świata w 2002 roku, a dwa lata później zdobył wicemistrzostwo Ameryki Południowej i pierwsze w historii złoto na Igrzyskach Olimpijskich.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Kariera szkoleniowa 3 Sukcesy szkoleniowe 4 Ciekawostki

[edytuj] Kariera piłkarska

Przez wiele lat był obrońcą Newell's Old Boys, później krótko grał w Instituto Cordoba i Argentino Rosario, ale szybko zakończył karierę sportową i poświęcił się pracy szkoleniowej.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

W połowie lat 80. został trenerem klubu, którego był wychowankiem – Newell's Old Boys. Zdobył z nim pierwsze od dekady mistrzostwo Argentyny oraz dwukrotnie grał w finale Copa Libertadores.

Później pracował, trochę na uboczu wielkiego futbolu, w Meksyku, w klubach Atlas Guadalajara oraz América Meksyk.

Szybko jednak powrócił do Argentyny i wraz z Vélez Sarsfield Buenos Aires po raz trzeci w swojej karierze triumfował w rozgrywkach o mistrzostwo kraju.

W 1998 roku po mistrzostwach świata i rezygnacji Daniela Passarelli stanowisko selekcjonera reprezentacji zaproponowano trenerowi drużyny młodzieżowej Néstorowi Pekermanowi. Jednak Pekerman odmówił i rekomendował Bielsę, który wówczas od kilku tygodni był szkoleniowcem hiszpańskiego Espanyolu Barcelona.

Argentyńczycy przeszli jak burza eliminacje do Mundialu 2002 (13 zwycięstw, 4 remisy, 1 porażka) i z pierwszego miejsca w grupie awansowali do turnieju. Jednak niespodziewanie drużyna zaliczana do głównych pretendentów do zdobycia Pucharu Świata, w której barwach grali wówczas piłkarze należący do światowej czołówki (Roberto Ayala, Walter Samuel, Diego Simeone, Juan Sebastian Veron, Javier Zanetti, Hernan Crespo) odpadła już po fazie grupowej (1:0 z Nigerią, 0:1 z Anglią i 1:1 ze Szwecją). Bielsie zarzucano, że zbytnio zaufał zawodnikom o uznanych nazwiskach, przede wszystkim mającemu najlepsze piłkarskie chwile za sobą Gabrielowi Batistucie. Dziennikarze dziwili się, że w kadrze znalazł się 35-letni Claudio Caniggia, który zakończył reprezentacyjną karierę kilka lat wcześniej, a zabrakło w niej miejsca dla młodych Juana Romana Riquelme i Javiera Savioli z Barcelony. Po turnieju selekcjoner złożył dymisję, ale nie została ona przyjęta.

Zrezygnował dwa lata później zaraz po Igrzyskach Olimpijskich, na których prowadzona przez niego reprezentacja zdobyła złoty medal. Kilka miesięcy wcześniej doprowadził Argentynę do wicemistrzostwa Ameryki Południowej. Kiedy odchodził powiedział: Sześć lat pracy z reprezentacją to wysiłek psychiczny porównywalny z dwudziestoma latami spędzonymi w klubie.

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Argentyny 1988 i 1991 oraz finały Copa Libertadores 1988 i 1992 z Newell's Old Boys
• mistrzostwo Argentyny 1998 z Vélez Sársfield

• awans do Mundialu 2002 i start (zakończony odpadnięciem w rundzie grupowej) w tym turnieju, wicemistrzostwo Ameryki Południowej 2004 oraz złoty medal olimpijski na Igrzyskach w 2004 z reprezentacją Argentyny

[edytuj] Ciekawostki

• Mimo iż nazywany jest El Loco Bielsa (Szaleniec Bielsa), to tak naprawdę znany jest ze swojego spokoju i rozwagi. W czasie pełnienia obowiązków selekcjonera dziennikarze często zarzucali mu brak charyzmy.
• Jego brat Rafael jest znanym politykiem, w latach 2003-2005 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych.

poprzednik: Daniel Passarella

Selekcjoner w latach 1998-2004

następca: José Pekerman