Marek Agrypa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marek Agrypa

Marek Wipsaniusz Agrypa (Marcus Vipsanius Agrippa) (63-12 p.n.e.) syn Lucjusza Wipsaniusza Agrypy.

Wybitny polityk i dowódca wojskowy. Zięć, minister i przyjaciel cesarza Augusta. Był w tym samym wieku co Oktawian i studiował z nim w Apolonii. Za jego radą po zamachu na Gajusza Juliusza Cezara, Oktawian wyruszył natychmiast do Rzymu. Agrypa odegrał znaczącą rolę w wojnie przeciwko Lucjuszowi Antoniuszowi i Fulwii, bratu i żonie Marka Antoniusza zakończonej zdobyciem Peruzji.

Dwa lata później stłumił powstanie w Galii i przekroczył Ren dla ukrócenia agresji Germanów. Po powrocie odrzucił triumf, ale przyjął konsulat w 37 p.n.e. Przygotował wojnę z Sekstusem Pompejuszem rozbudowując porty i szkoląc flotę., a następnie jako dowódca floty pokonał Sekstusa w bitwach pod Myle i pod Naulochus w 36 p.n.e.. Poślubił Pomponię, córkę przyjaciela Cycerona, Pomponiusza Attyka. W 33 p.n.e. został edylem i zasłużył się rozbudowując i upiększając Rzym. Został ponownie dowódcą floty, gdy wybuchła wojna z Markiem Antoniuszem. W znacznej mierze jego zasługą było zwycięstwo we wrześniu 31 p.n.e. w bitwie morskiej pod Akcjum nad flotą Marka Antoniusza i Kleopatry VII, które dało Oktawianowi pełnię władzy nad imperium rzymskim. Jako znak zaufania Oktawiana, otrzymał rękę Marceli, jego siostrzenicy. W 27 p.n.e. był po raz trzeci konsulem i na pamiątkę bitwy pod Akcjum zbudował w Rzymie Panteon. W przebudowanym później przez Hadriana Panteonie pozostały inskrypcje Agrypy.

Na skutek intryg Liwii i z zazdrości o wpływy Marcellusa, ostentacyjne opuścił Rzym, przyjmując namiestnictwo Syrii, choć funkcję sprawował z greckiej wyspy Lesbos. Po śmierci Marcelusa Oktawian wezwał go ponownie do Rzymu i dla bliższego związku z nim, nakazał mu rozwód z Marcelą i poślubienie w 21 p.n.e. swojej córki Julii, wdowy po Marcellusie. W 19 p.n.e. Agrypa zdusił powstanie Kantabryjczyków w Hiszpanii, w 17 p.n.e. ponownie był namiestnikiem Syrii, gdzie zyskał uznanie za swoje rządy. Zmarł w Kampanii w 12 p.n.e. w wieku 51 lat. August uhonorował go wspaniałym pogrzebem i pochówkiem w Mauzoleum Augusta.