Nabizm
Z Wikipedii
Nabizm - kierunek w sztuce trwający od 1894 do 1901, powstały we Francji, organizatorem którego był Paul Sérusier. Tworzyli go nabiści stanowiący awangardową grupę artystyczną.
Nazwa pochodzi od hebrajskiego słowa nabis oznaczającego proroka. Swoje obrazy umieszczali m.in. na wystawach Związku Artystów Niezależnych, w galerii Le barc de Boutteville. W marcu 1899 odbyła się ostatnia wystawa tejże grupy.
[edytuj] Program artystyczny
Artykuł z sierpnia 1890 pt. Definicja neo-tradycjonalizmu drukowany w piśmie Sztuka i Krytyka uważany był za manifest artystyczny tegoż kierunku. W swoim programie artystycznym uważali, że w sztuce rzeczywistość ulega podwójnej deformacji: subiektywnej - ukazującej indywidualne uczucia twórcy i obiektywnej - łączącej w sobie poszukiwania artystyczne. Interesowali się muzyką, literaturą, filozofią, religiami świata. Inspirowali się sztuką Lautreca, Gauguina, Moreau, symbolizmu i prerafaelitów. Wydawali czasopismo "La Revue Blache". Ich malarstwo charakteryzuje zazwyczaj przygaszony koloryt, płaskość plamy barwnej, wyraźny kontur. Odrzucali zasady akademickiego malarstwa uważając je za sztuczne i przesadnie odtwarzające pejzaże natury.
Do grupy nabistów należeli:
- Maurice Denis (1870–1943)
- Pierre Bonnard (1867–1947)
- Paul Sérusier (1863-1927)
- Henri Gabriel Ibels
- Auguste Cazalis
- Paul Ranson (1864–1909)
- Jan Verkade
- Aristide Maillol, rzeźbiarz (1861–1944)
- Feliks Valloton (1865–1925)
- Ker Xavier Roussel.
Jako grupa istnieli bardzo krótko, stanowili jednak znaczącą inspirację i mieli duży wpływ artystyczny na twórczość Matisse'a, kubistów, Balthusa, Kandinskiego, Mondriana i Czapskiego.
