Nadieżda Pietrowa
Z Wikipedii
| Nadieżda Pietrowa | |
 |
|
| Miejsce urodzenia | Moskwa |
| Państwo |  Rosja |
| Data urodzenia | 8 czerwca 1982 |
| Wzrost | 178 cm |
| Waga | 65 kg |
| Gra | praworęczna |
| Status profesjonalny | 6 września 1999 |
| Trener | Roger Anderson |
| Miejsca w listach rankingowych | |
| Najwyższe miejsce w rankingu WTA | 3 (15 maja 2006) |
| Najwyższe miejsce w rankingu debla WTA | 3 (21 marca 2005) |
| Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych | |
| Australian Open | - |
| Roland Garros | 1998 (junior) |
| Wimbledon | - |
| US Open | - |
| Masters | - |
| Zwycięstwa w turniejach singlowych i deblowych | |
| Turnieje singlowe | 7 (Paryż 2007) |
| Turnieje deblowe | 12 (Montreal 2006) |
Nadieżda Wiktorowna Pietrowa, ros. Надежда Петрова (ur. 8 czerwca 1982 w Moskwie), tenisistka rosyjska, klasyfikowana w czołowej dziesiątce rankingu światowego zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej.
Pochodzi z rodziny sportowej. Ojciec Wiktor Pietrow startował jako młociarz, matka Nadieżda Ilina zdobyła brąz olimpiady w Montrealu (1976) w sztafecie 4x400 m; po zakończeniu karier oboje rodzice pracują jako trenerzy lekkoatletyki. Początek kariery Pietrowej związany jest z Polską, zawodniczka przez kilka lat mieszkała i trenowała w Krakowie. W 1998 wygrała rywalizację juniorek w grze pojedynczej na French Open. Jako tenisistka zawodowa występuje od września 1999.
Tenis Pietrowej, podobnie jak większości grających równocześnie Rosjanek, opiera się na silnych uderzeniach z głębi kortu (bekhend oburęczny). Spośród swoich rywalek Pietrowa wyróżnia się dobrymi warunkami fizycznymi (prawie 180 cm).
Reprezentowała Rosję w Pucharze Federacji w 2001 oraz na igrzyskach olimpijskich w Atenach (2004).
Pierwszy raz do czołowej setki rankingu awansowała w 1999, dwa lata później była w pierwszej pięćdziesiątce. Po słabszym sezonie 2002 powróciła do szerokiej czołówki światowej i wkróce znacznie poprawiła swoje miejsce, kończąc kolejne dwa lata (2003, 2004) na miejscach nr 12, blisko pozycji uprawniającej do startu w Masters. Dwukrotnie osiągnęła półfinały turniejów wielkoszlemowych – French Open 2003 i 2005, ponadto była ćwierćfinalistką US Open 2004, Wimbledonu 2005 i US Open 2005. Jej najwyższa dotychczasowa pozycja w rankingu WTA to 6. (w kwietniu 2004).
W październiku 2005 wygrała pierwszy w swej karierze turniej WTA Tour – Generali Ladies w austriackim Linzu. Drugi tytuł zdobyła w marcu 2006 w Ad-Dausze, pokonując w finale Francuzkę Amélie Mauresmo. Miesiąc później wygrała turnieje Bausch & Lomb Championships w Amelia Island, pokonując w finale Włoszkę Francescę Schiavone (pierwsze zwycięstwo nad Schiavone w ich piątym pojedynku) oraz w Charleston (w finale ze Szwajcarką Patty Schnyder).
Jeszcze lepsze wyniki osiąga jako deblistka, do marca 2006 wygrała 11 turniejów (w tym Masters i Italian Open w Rzymie); w marcu 2005 była klasyfikowana jako nr 3 rankingu deblistek.
Sezon 2006 rozpoczęła od półfinału w turnieju niższej kategorii w Auckland, tydzień później oddała walkowerem mecz ćwierćfinałowy w Sydney przeciwko Justine Henin-Hardenne. Nadia uległa rodaczce Szarapowej w ćwierćfinale Australian Open. Zwycięstwo turniejowe, po serii ćwierćfinałów i półfinałów, osiągnęła w Ad-Dauha, pokonując w finale Amelie Mauresmo. Francuzka zrewanżowała się w ćwierćfinale w Miami. Nadia rozpoczęła serię fantastycznych zwycięstw: wygrała turniej w Amelia Island, następnie w Charleston oraz Berlinie, pokonując w finale Belgijkę Henin-Hardenne. Przełomowym momentem sezonu był turniej French Open, gdzie Rosjanka, zaliczana do ścisłych faworytek, odpadła w pierwszej rundzie z Akiko Morigami. Od tej pory aż do US Open nie wygrała żadnego ze spotkań! Na nowojorskich kortach przegrała z Tatianą Golovin w trzeciej rundzie. Zrewanżowała się jednak Francuzce, wygrywając z nią w finale w Stuttgarcie - to był z kolei punkt zwrotny, Pietrowa zdawała się wracać do optymalnej formy. Potwierdzają to jej kolejne wyniki - finały w Moskwie, Linzu oraz wygrana nad liderką rankingu Mauresmo w meczach grupowych WTA Tour Championships w Madrycie (Pietrowa przegrała jednak z Henin-Hardenne i Hingis i nie zdołała awansować do fazy pucharowej turnieju).
W 2007 roku zdobyła wraz z Dmitrijem Tursunowem Puchar Hopmana.
W paryskim turnieju Open Gaz de France odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo w tym roku. W drodze do finału pokonała między innymi Amelie Mauresmo 5-7 6-4 7-6, mimo że w ostatnim secie przegrywała 1-4. W finale zwyciężyła Czeszkę Lucie Safarovą 4-6 6-1 6-4 i odniosła siódme zwycięstwo w turnieju WTA. Osiągnęła też półfinał deblowy ze Swietłaną Kuzniecową. W Antwerpii dotarła do ćwierćfinału. Wystąpiła w Amelia Island jako obrończyni tytułu, tam była najwyżej rozstawiona. W grze podwójnej z Lisą Raymond odpadła w ćwierćfinale.
Ulubioną nawierzchnią Nadii jest twarda, ponieważ jest tenisistką grającą agresywnie. Lubi szybko kończyć piłki, nie przepada za dłuższymi wymianami. Część swojej młodości spędziła w Egipcie, gdzie jej rodzice pracowali jako trenerzy. Najchętniej odwiedza Chorwację, to według niej najpiękniejszy kraj.
[edytuj] Wygrane turnieje
[edytuj] gra pojedyncza (7)
| Lp | Rok | Turniej | Finalistka | Wynik |
| 1. | 2005 |  Linz |
 Patty Schnyder |
4-6, 6-3, 6-1 |
| 2. | 2006 |  Ad-Dauha |
 Amelie Mauresmo |
6-3, 7-5 |
| 3. | 2006 |  Amelia Island |
 Francesca Schiavone |
6-4, 6-4 |
| 4. | 2006 | Charleston |
Patty Schnyder |
6-3, 4-6, 6-1 |
| 5. | 2006 |  Berlin |
 Justine Henin-Hardenne |
4-6, 6-4, 7-5 |
| 6. | 2006 | Stuttgart |
Tatiana Golovin |
6-3, 7-6 |
| 7. | 2007 | Paryż |
 Lucie Safarova |
4-6 6-1 6-4 |
