Piroelektryczność minerału
Z Wikipedii
Piroelektryczność minerału
Piroelektryczność jest to zdolność niektórych kryształów do wytwarzania, pod wpływem zmiany temperatury, różnoimiennych ładunków elektrycznych na różnych elementach swojej powierzchni.
Podczas ogrzewania takiego kryształu w tych samych miejscach powstają ładunki odmiennego znaku niż podczas oziębiania.
Zdolnością tą odznaczają się kryształy pozbawione środka symetrii.
Ładunki wytworzone na tej drodze są tak małe, że nie można ich stwierdzić galwanometrami lub elektroskopami (wskutek zbyt dużej pojemności własnej tych aparatów).
- Obserwacje ładunków elektrycznych powstających na kryształach wskutek ogrzania przeprowadza się sposobem opylania (opracowany przez A. Kundta w 1883r.).
Ogrzewany kryształ opyla się sproszkowaną mieszaniną siarki i minii. Do opylania używa się mieszka zakończonego siatką z gęstego bawełnianego muślinu. Przy przejściu przez muślin żółte ziarna siarki ładują się ujemnie, czerwona minia – dodatnio. Naładowane ziarna spadają na powierzchnię naelektryzowanego kryształu i zostają na niej zatrzymane bądź odrzucone. Powoduje to odmienne zabarwienie przeciwległych elementów powierzchni kryształu.
Objawy piroelektryczności są możliwe do dostrzeżenia tylko na takich kryształach, które są dobrymi izolatorami. Zanim zastosowano do badania kryształów metody rentgenograficzne obserwacje zjawisk piroelektryczności miały duże znaczenie przy ustalaniu symetrii kryształów.
Zobacz też: właściwości fizyczne i chemiczne minerałów, Przewodność elektryczna minerału, Piezoelektryczność minerału
