Połock
Z Wikipedii
Połock, Połack (biał. Полацак) – miasto na Białorusi, u ujścia Połoty do Dźwiny, ok. 80 000 mieszkańców.
Od X w. do początków XV w. stolica Księstwa Połockiego. W latach 1500-1793 stolica województwa połockiego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od 1793 w imperium rosyjskim. Od 1991 miasto w niepodległej Białorusi.
Na początku XIV w. księstwo połockie opanowali Litwini. Stało się ono uposażeniem młodszych synów wielkich książąt. Odrębność księstwa zlikwidował wieki książę Witold i oddał je w zarząd mianowanym przez siebie starostom. Miastu w 1498 r. nadano prawo magdeburskie, co znacznie przyspieszyło jego rozwój. Reforma administracyjna z początków XVI w. przeprowadzona przez Aleksandra Jagiellończyka uczyniła z byłego księstwa województwo. Stefan Batory założył w mieście słynne kolegium jezuitów, w którym pierwszym rektorem był ksiądz Piotr Skarga. W 1705 r. miała tu miejsce masakra bazylianów dokonana przez cara Piotra I który zamierzał zniszczyć unię brzeską. Połock znajdował się na terenie I Rzeczypospolitej do 1772 r. Najwspanialszymi zabytkami miasta były, będąca kościołem jezuitów, katedra św. Mikołaja oraz katedra unicka św. Zofii.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Szczegółowa historia Połocka w I Rzeczypospolitej i związków miasta z Polską, wirtualna mapa okolic, historia okolicznych miast
- ePOLOTSK.com
