Sit skucina

Sit skucina (Juncus trifidus) - gatunek byliny należący do rodziny sitowatych. Występuje w stanie dzikim w Europie. Roślina wysokogórska, w Polsce głównie w Tatrach, Sudetach i na Babiej Górze.

Pokrój: Roślina darniowa, tworząca bardzo gęste, niskie kępki.
Łodyga: Cienka łodyga osiąga wysokość 10-30 cm. Jest bezlistna, dopiero u góry, pod kwiatostanem ma czasami 1-4 maleńkie, szydlaste podsadki. Przy ziemi nasady łodyg okryte są pochwiastymi, o żółtym zabarwieniu łuskami.
Liście: Bardzo wąskie, rynienkowato zwinięte i szydlasto zakończone, o długości ok.15 cm. Wyrastają bardzo gęsto z korzeni, a ich nasady są podobnie, jak łodygi pochwiasto osłonięte żółtymi łuskami. Charakterystyczna cechą jest czerwienienie liści występujące już w połowie lata, równocześnie z dojrzewaniem owoców. Wskutek tego na niektórych szczytach tatrzańskich, np. na Ornaku, czy Czerwonych Wierchach, na których licznie występuje sit skucina, całe zbocza nabierają czerwonego zabarwienia.
Kwiaty: Kwiaty wyrastają na bardzo krótkich szypułkach przy łodydze, w kątach niektórych podsadek. Na jednej łodydze kwiaty wyrastają przeważnie przy jednej tylko z podsadek, zgrupowane zwykle po 2-4 razem. Okwiat niezróżnicowany, złożony z 6 jednakowych działek brunatnego koloru. W każdym kwiatku jeden słupek z długą wystającą poza okwiat szyjką i trzema piórkowatymi znamionami, oraz 6 pręcików z bardzo dużymi, żółtymi pylnikami. Roślina kwitnie od czerwca do lipca, zapylana jest przez wiatr.
Owoce: Torebka z licznymi czarnymi nasionami rozsiewanymi przez wiatr.

Czerwieniejące pędy situ skuciny

Biotop, wymagania: Oreofit występujący w piętrze hal i piętro turni, a także na wolnych miejscach w kosówce. Tworzy murawę na halach, ale rośnie także pojedynczymi kępkami na skałach. Roślina kwasolubna, występująca wyłącznie na podłożu niewapiennym. W Tatrach występuje od 1200-2600 m n.p.m., sięga więc prawie wszystkich szczytów tatrzańskich. Jest bardzo odporny na surowe górskie warunki – silny wiatr, mróz, suszę, palące słońce. Dobrze też znosi wydeptywanie. Silnym systemem korzeniowym utrzymuje glebę na stromych stokach zabezpieczając je przed erozją. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Juncetea trifidi i Ass. Junco trifidi-Festucetum airoidis.