Spółgłoska labiowelarna
Z Wikipedii
Spółgłoska labiowelarna- w polskiej terminologii językoznawczej mianem tym określamy dwa rodzaje spółgłosek:
- Spółgłoski wymawiane z zaokrągleniem i wysunięciem warg, przy jenoczesnym uniesieniu tylnej części języka do podniebienia miękkiego (eng. labiovelar consonants). Spółgłoski te występowały w języku praindoeuropejskim i łacińskim, obecnie spotyka się je w językach irokeskich
- Spółgłoski zwartowybuchowe, w których dochodzi jednocześnie do zwarcia (i rozwarcia) wargowego i tylnojęzykowego (eng. labial-velar consonants). Zapisywane zwykle jako kp i gb, występują w wielu językach środkowej i zachodniej Afryki, językach papuaskich, językach austronezyjskich z Melanezji, języku wietnamskim i niektórych językach paleoamerykańskich. Spółgłoski te występują tylko w niektórych połączeniach (nie tworzą grup spółgłoskowych), tylko przed niektórymi samogłoskami i nigdy w wygłosie. Mogą być glottalizowane i ulegać prenasalizacji. Niekiedy, na przykład w afrykanskim jezyku Eggon, zależnie od dystrybucji siły elementu wargowego i tylnojęzykowego, odróżnia się, jako odrębne spółgłoski kp (gb) i pk (bg).
[edytuj] Bibliografia
- Leszek Bednarczuk Języki indoeuropejskie t.1 (Warszawa 1986) ISBN 83-01-03352-5
- Adam Weinsberg Gramatyka porównawcza języków indoeuropejskich (Warszawa 1986) ISBN 83-230-0578-8
- Stanisław Piłaszewicz, Eugeniusz Rzewuski Wstęp do afrykanistyki (Warszawa 2005) ISBN 83-235-0061-4
- Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (Wrocław 2003) ISBN 83-04-04680-5
