Syzyf
Z Wikipedii
W mitologii greckiej Syzyf (gr. Σίσυφος Sisyphos), syn Eola - władcy wichrów, to założyciel i król miasta Efyry (późniejszy Korynt), podobno był ojcem Odyseusza i Glaukosa późniejszego króla Koryntu. Bogowie lubili Syzyfa i zapraszali go na swoje uczty, skąd Syzyf zawsze podkradał trochę ambrozji na co bogowie przymykali oczy. Syzyfa zgubiła jego próżność chwalił się ludziom tym, że był na ucztach bogów a ponieważ był przebiegłym plotkarzem i zdradził wiele tajemnic bogów. Bogowie nie mogli za karę uśmiercić Syzyfa, gdyż ten stał się nieśmiertelny zażywając ambrozję, został więc wtrącony do Tartaru, skąd uciekł podstępem. Wtedy został ukarany wieczną i bezużyteczną pracą. Syzyf ma za zadanie wtoczyć na górę wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymyka mu się z rąk i staczał się na sam dół zbocza. Syzyf w późniejszym czasie miał też wnuka Bellerofona, który zabił przez nieostrożność swojego brata.
- W mieście Efyrze, w zakątku Argos, gdzie dobrej nie braknie paszy dla koni,
- żył Syzyf najprzebieglejszy wśród ludzi, syn Ajolosa.
- Ów Syzyf miał także syna Glaukosa, a zaś z Glaukosa zrodzony był Bellerofon bez skazy.
- Tego pięknością bogowie i pełną powabu siłą obdarowali.
Współcześnie określenie syzyfowa praca oznacza ciężką, bezcelową pracę, nie mającą końca, z góry skazaną na niepowodzenie.
[edytuj] Zobacz też:
- Syzyfowe prace - powieść Stefana Żeromskiego
