Szynszyla

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Należy w nim poprawić: historię.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Szynszyla

Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Szczep	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Rodzina	szynszylowate
Gatunek	szynszyla
Nazwa systematyczna
Lagidium peruanus

Szynszyla duża (Lagidium peruanus) - przedstawiciel rodziny szynszylowatych. Długość ciała 32-40 cm, ogona 23-32 cm, waga 1,6 kg. Gęste futro o wierzchu czarnym, a spodzie białawym. Długie uszy. Żyje w koloniach zamieszkujących tereny skaliste w Andach w środkowym i południowym Peru. Jest roślinożerna i aktywna nocą. Trwająca 3 miesiące ciąża kończy się narodzinami 1-2 młodych, które są zaawansowane w rozwoju.

Szynszyla mała (Chinchilla lanigera) - ssak z rodziny szynszylowatych, rzędu gryzoni. Długość ciała 20-40 cm, ogona 7,5-20 cm, waga 0,5-1,0 kg. Srebrzyste, perłowoszare futro jest miękkie i gęste, a ogon pokryty długimi włosami. Oczy oraz uszy duże. Po trwającej prawie 4 miesiące (około110 dni) ciąży rodzi się od 1 do 6 zaawansowanych w rozwoju młodych. Żyje w koloniach zamieszkujących tereny skaliste w górach Chile, Argentyny i Boliwii, gdzie żywi się roślinnością wysokogórską. Dawniej liczna, obecnie ze względu na cenione futerko została niemal zupełnie wytrzebiona. Często jest hodowana.

Odmiany szynszyli:

Szynszyla

Dziś istnieje 14 odmian mutacyjnych, z tego ponad 12 mieszańców międzyodmianowych. Z czasem może ich być więcej.

Zaczniemy od typu dzikiego, czyli standardu. Właśnie od tego koloru zaczęła się cała historia.Wyróżnia się trzy typy barw standardu : ciemny średni i jasny - różnią się one długością koloru wierzchołkowej części włosa i intensywnością pigmentu. Szynszyle jasnego typu mają najkrótszą strefę zabarwienia włosów. Jasna środkowa partia włosa w specyficzny sposób rozjaśnia zabarwienie, co zarazem nadaje w najciemniejszych miejscach futra kolor niebieskawy. Krótko mówiąc standard typowy ma jasno niebieski grzbiet oraz części ciała (głowa, ramiona, grzbiet, boki i ogon) i biały pas na brzuszku.

Czarna Aksamitna (Czarna Gunninga ) -> jest uważana za heterozygotyczną. Na okrywie włosowej występuje ostry kontrast między ciemnym grzbietem, a białym brzuszkiem. Głowa, kark i grzbiet są czarne, zaś boki na granicy białego pasa brzusznego mają okrywę standardową. Futro tych zwierząt jest wyjątkowo gęste i sprężyste.
Beżowa dominująca (Tower Delany Beige) -> beże występują w postaci homozygotycznej jak i heterozygotycznej. Szynszyla homozygotyczna ma barwę bladobeżową z białym lub prawie białym spodem, futerko jej jest mniej sprężyste niż heterozygotyczne, które to mają ciemniesze futro od barwy lawendowej, aż po czekoladową, a oczy ich są czerwone.
Biała dominująca (Biała Wilsona) -> wśród szynszyli białych mogą również występować lekko srebrne (Withe Silver). Zwierzaki o ciemnych ościstych włosach, a nawet osobniki mozaikowate (Mosaic). Oczy i obrzeża uszu są czarne. Kolor ten uzyskano po raz pierwszy w 1955r. w USA.
Mahoniowa (Ebony) -> od niedawna otrzymana odmiana mutacyjna. Zwierzęta te mają bardzo ciemne, prawie czarne umaszczenie, podobne do odmiany węglowej - cały tułów, grzbiet a boki i brzuch nieco jaśniejsze. Mogą być też homozygotyczne i wtedy są kruczoczarne o jedwabistej powłoce.
Odmiany mutacyjne recesywne :
Węglowa (Charcoal) -> kolor całego futerka tych zwierzaków jest czarny łącznie z brzuszkiem. Na włosach puchowych nie występuje wcale (lub jest bardzo krótka) biała pręga. Jeśli są jakieś naloty, np : brązowe, wtedy określa się to jako nieczystość barwy. Oczy mają czarne, a futerko w porównaniu z odmianą mahoniową jest mniej jedwabiste.
Biała albinostyczna (Albino) -> całe pokrycie tych futerkowców nie posiada pigmentu, zarówno włosy jak i skóra, pazurki czy oczy.Oczy i pazurki są różowe.
Mglista (Misty) -> futro tych zwierząt jest ciemnoszarawe, jak w nazwie niezbyt czyste.
Beżowa polska (Polish Beige) -> barwa futerka tych gryzoni jest jasnobeżowa. Mają biały brzuszek, a oczy barwy czerwonej porzeczki. W Polsce pierwsza taka piękność urodziła się w 1958 r.
Beżowa recesywna (Sulivan Beige) -> jest bardzo podobna do beżowych polskich. Oczy mają czerwone, a futerko jasno beżowe. Do Polski nigdy ich nie sprowadzono.
Szafirowa (Sapphice) -> szynszyle te mają cudowne futro - niesamowicie gęste i cudownie jedwabisty połysk. Oczy są blade, różowe. Barwa jest stalowoniebieska z wzorem aguti i błyszczącym niebieskim woalem. Brzuszek mają biały. Na szynszyle tej odmiany mówią również niebieski brzask lub niebieski pył.
Filetowa (Violet) -> piękna, niedawno otrzymana rasa o ciemnofioletowym zabarwieniu woalu na grzbiecie i takim samym podszyciu, szaroniebieskawych boczkach i czysto białym brzuszku.
Srokata (Piebald) - odmiana ta jest niezwykle rzadka. Odznacza się białymi plamkami na futrze. Mieszańce międzyodmianowe i międzygatunkowe.
Brązowa aksamitna (Brown Velvet) -> futerko ma ciemnobrązowe - jest bardzo gęste i puszyste.
Jasna pastelowa -> jest koloru blado brązowego.
Ciemna pastelowa -> zwierzęta te są intensywnie ciemnobrązowe.
Velveco -> węglowa barwa o aksamitnym futrze bez białego brzuszka.
Szafir węglowy - osobniki te charakteryzują się ciemnoniebieskim kolorem bez wyodrębnionego pasa na brzuszku.
Niebieska aksamitna -> podobna jest do odmiany szafirowo węglowej, ale futerko ma bardziej aksamitne.
Biało-różowa -> szynszyla ta nazywana jest też kwiatem jabłoni, ciemnożółtym proszkiem oraz blaskiem gwiazd. Ma białe futerko z delikatnym woalem różowobeżowym.
Biało-czarna -> jest to mieszaniec, skutek kojarzenia białej z czarną aksamitną.

Źródło:http://www.zozwierz.fora.pl/about269.html

[edytuj] Historia

Szynszyle żyją na wysokości od 3000 do 5000 m. n.p.m - wyżej od świnek morskich. Ich nazwa pochodzi od plemienia Indian Chinchila, którzy na nie polowali. Po pewnym czasie Chinchlilów podbili Inkowie a tych potem Hiszpanie. Wszyscy ci konkwistadorzy zauważyli niezwykłe właściwości szynszylich skór, co spotęgowało zabijanie tych zwierząt. Dodatkowo na futrzaki polowały lisy i węże co omal nie doprowadziło do wyginięcia szynszyli pod koniec XIX wieku. W 1918 zakazano polowania na te gryzonie. Pięć lat potem do USA powrócił pasjonat i badacz szynszyli Mathias Chapman z jedenastoma osobnikami - śmiało można to uważać za początek ferm szynszyli. Za pierwszą hodowlę szynszyli w Polsce uważa się 1956 rok, kiedy to państwo Rożewscy sprowadzili pierwsze.