Tadeusz Danilewicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Tadeusz Danilewicz, ps. "Kuba", "Kossak", "Doman", "Łoziński" (ur. 21 września 1895 r. w Przedrzymichach Małych, powiat Żółkiew, zm. 21 listopada 1972 r. w Huddersfield), oficer służby stałej WP (major), członek NOW i NSZ, Komendant Główny NZW

Był synem Józefa i Wiktorii z Buczków. Urodził się w 1895 r. pod Żółkwią. W 1913 r. po ukończeniu Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego w Żółkwi rozpoczął studia w Akademii Handlowej we Lwowie. Podczas I wojny światowej służył początkowo od IX 1915 r. w 58 p.p. armii austriackiej. Następnie po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy (VII - IX 1916 r.) został instruktorem w kadrze pułku. Natomiast po ukończeniu szkoły oficerskiej (IX 1916 r. - II 1917 r.) był instruktorem w batalionie marszowym, od V 1917 r. dowódcą plutonu, a następnie dowódcą kompanii w 58 p.p. Część źródeł podaje, że w 1917 r. walczył być może w jednostkach polskich formowanych na terenie Rosji. W XI 1918 r. został aresztowany przez Ukraińców podczas przedzierania się do Lwowa. Z tej niewoli zbiegł, ale ponownie aresztowano go na pocz. XII tego roku. Był więziony w Kamionce Strumiłowej i Radziechowej, a od I 1919 r. w Jazłowcu, skąd został odbity przez żołnierzy polskich 7 VI 1919 r. Od tego miesiąca służył w Wojsku Polskim, początkowo w Stacji Zbornej Oficerów we Lwowie, a od VII dowodził plutonem w 38 p.p.. W X 1919 r. został przeniesiony do batalionu zapasowego w 47. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Po ukończeniu kursu taktyki francuskiej w Nowym Dworze od I 1920 r. dowodził kompanią karabinów maszynowych w tej jednostce, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od VII 1920 r. sprawował funkcję dowódcy kompanii w 12 p.p.. Ciężko ranny 2 IX 1920 r., w V 1921 r. uznano go za niezdolnego do służby i w XI tego roku został bezterminowo urlopowany. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy i Krzyżem Walecznych. Następnie kontynuował studia w Akademii Handlowej we Lwowie. Ponownie otrzymał powołanie do służby czynnej w IX 1922 r., z przydziałem do 6. pułku strzelców podhalańskich. Początkowo dowodził w nim kompanią, od IX 1923 r. został oficerem administracyjnym koszar pułku, a od I 1925 r. dowódcą plutonu pionierów. W III tego roku został przeniesiony do KOP, gdzie był dowódcą kompanii i adiutantem 13. batalionu, a od VIII tego roku oficerem materiałowym 14. batalionu KOP. W XII 1927 r. został dowódcą kompanii szkolnej 14. batalionu, a od VIII 1928 r. ponownie dowodził kompanią w 13. batalionie. W III 1931 r. został przeniesiony z KOP do 39. Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich. W 1936 r. otrzymał awans na majora i objął dowództwo 1. batalionu w 3. Pułku Piechoty Legionów w ramach 2. DP Leg. W wojnie obronnej 1939 r. brał udział początkowo jako dowódca swojej jednostki. Od 23 IX uczestniczył w obronie Modlina, stojąc na czele 4. batalionu w 132. rezerwowym pułku piechoty. Po kapitulacji twierdzy 29 IX 1939 r. przebywał w niewoli niemieckiej, z której po niecałym miesiącu został zwolniony. Powrócił do Jarosławia. W konspiracji działał od XI 1939 r., początkowo w Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej, gdzie był oficerem sztabu Komendy Obwodu Jarosław. Od V 1940 r. znalazł się w Narodowej Organizacji Wojskowej, w komendzie Okręgu Rzeszowkiego. Okresowo pełnił w niej funkcję szefa sztabu. W lipcu 1941 r. objął w Warszawie stanowisko zastępcy szefa Oddziału Organizacyjnego KG NOW, por. Augusta Michałowskiego ps. "Roman". Nie podporządkował się decyzji Prezydium Zarządu Głównego SN o scaleniu NOW z AK i po rozłamie w NOW w VII 1942 r. i utworzeniu Narodowych Sił Zbrojnych został mianowany we wrześniu 1942 r. szefem Oddziału I Organizacyjnego KG NSZ. Od I 1943 r. został jednocześnie szefem Wydziału Wojskowego w ZG SN. W XII 1943 r. mianowano go na stopień podpułkownika NSZ. Po scaleniu NSZ z AK od IV 1944 r. był szefem sztabu KG NSZ (AK), w którym zgodnie z umowami zatwierdzono mu stopień podpułkownika. W dniu 23 V tego roku został porwany na odprawie Komendy OkręguKielce NSZ (AK) przez bojówkę NSZ (ZJ), a następnie w tym samym dniu odbity przez oddział NSZ (AK). Brał udział w Powstaniu Warszawskim, przebywając na Północnym Śródmieściu. Po kapitulacji wyszedł z miasta razem z ludnością cywilną, mieszkając najpierw w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie w Częstochowie. Od XI 1944 r. do V 1945 r. pełnił funkcję szefa sztabu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego i jednocześnie członka Wydziału Wojskowego ZG SN. W dniu 1 VI 1945 r. został mianowany Komendantem Głównym NZW. Zagrożony aresztowaniem przez UB, 17 grudnia 1945 r. przedostał się z Polski na Zachód. Co najmniej do 1948 r. mieszkał we Francji w Paryżu, a następnie przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Był działaczem społecznym w Yorkshire. Zmarł 21 XI 1972 r. w Huddersfield, gdzie został pochowany.