Tamponada serca
Z Wikipedii
 |
Choroba osierdzia, nie określona |
| ICD-10: |
I31.9
|
|
I31.9.0 {{{X.0}}} |
|
| I31.9.1 {{{X.1}}} | |
| I31.9.2 {{{X.2}}} | |
| I31.9.3 {{{X.3}}} | |
| I31.9.4 {{{X.4}}} | |
| I31.9.5 {{{X.5}}} | |
| I31.9.6 {{{X.6}}} | |
| I31.9.7 {{{X.7}}} | |
| I31.9.8 {{{X.8}}} | |
| I31.9.9 {{{X.9}}} | |
Tamponada serca jest stanem nagłego zagrożenia życia, w którym dochodzi do przedostania się krwi do jamy osierdzia lub wypełnienia jamy osierdzia innym płynem (wysiękiem lub przesiękiem), powodującego utrudnienie napełniania jam serca krwią podczas rozkurczu. Ze względu na znacznie mniejszą grubość i podatność mechaniczną ściany komory prawej w porównaniu do ściany komory lewej, utrudnienie rozkurczu dotyczy w głównej mierze serca prawego. Tamponada wystąpić w wyniku pęknięcia ściany w przebiegu zawału mięśnia sercowego, zapalenia osierdzia lub na skutek urazu. W wyniku powstania tamponady dochodzi do ostrej niewydolności prawokomorowej serca oraz zmniejszenia objętości wyrzutowej serca i wstrząsu kardiogennego. W zależności od okoliczności wystąpienia stan ten charakteryzuje się różną śmiertelnością (zwykle jednak wysoką).
Spis treści |
[edytuj] Przyczyny
Tamponada serca może powstać nagle, na przykład w wyniku rany kłutej, komplikacji kardiochirurgicznych, pęknięcia ściany serca (zwykle w przebiegu zawału mięśnia sercowego) czy pęknięcia krwiaka (tętniaka) śródściennego części wstępującej aorty. Powoli narastająca tamponada serca to skutek zapalenia osierdzia, nacieku nowotworowego na worek osierdziowy, krańcowej niewydolności krążenia, wątroby lub nerek. Przy powolnym procesie nawet 2 litry płynu mogą się zebrać w przestrzeni osierdziowej i dochodzi wtedy do rozciągnięcia osierdzia, przystosowującego się do zwiększonej objętości płynu. Gwałtowny przebieg tamponady powoduje objawy przy tak niewielkiej ilości płynu, jak 80 ml.
[edytuj] Rozpoznanie
Objawy tamponady serca mogą się wydawać bardzo podobne do występujących w zastoinowej niewydolności serca. Zazwyczaj diagnostyka różnicowa pozwala na postawienie rozpoznania na podstawie zebranej historii, w której nagły początek objawów pojawia się w związku z urazem (zwłaszcza u młodych pacjentów), bezpośrednio po lub w 4–5 dobie po zawale serca.
Ustalenie rozpoznania opiera się na stwierdzeniu triady objawów: hipotensji, wypełnienia żył szyjnych oraz głuchych i cichych tonów serca (w wyniku przewodzenia dźwięku przez zwiększoną objętość płynu). Pojawia się także niespecyficzny ból w klatce piersiowej.
Podstawą szpitalnej diagnostyki tamponady serca jest badanie ECHO serca. Niestety taka diagnostyka jest praktycznie możliwa jedynie u pacjentów ze szpitalnie zaistniałą tamponadą serca.
[edytuj] Leczenie
Perikardiocenteza, czyli ewakuacja płynu za pomocą nakłucia worka osierdziowego i dzięki temu obniżenie ciśnienia osierdziowego, a następnie leczenie przyczyny tamponady pozwalają na uratowanie życia. Często stosuje się drenaż osierdziowy dla zapobieżenia nawrotom.
W przypadku pozaszpitalnego wystąpienia tamponady serca śmiertelność jest bardzo wysoka.
[edytuj] Historia pojęcia
Nazwa pochodzi z starofranc. tampon – „zatyczka” od frankijskiego tappo – „zatkać, zatrzymać”.
Pierwotnie nazwą „tamponada” określano rodzaj opatrunku wypełniającego naturalne jamy ciała. Nazwy tej użył np. w 1901 r. kanad. internista sir William Osler (1849-1919) w odniesieniu do opracowanego przez siebie zabiegu wypełniania jam nosowych i nozdrzy tylnych opatrunkiem z gazy w celu zahamowania krwawienia. Później nazwy tej zaczęto używać w sytuacji, gdy jamę anatomiczna wypełniał wysięk, krew lub skrzep, uciskając – podobnie jak tampon – leżący wewnątrz narząd. Stan ucisku serca opisał jako pierwszy ang. lekarz Richard Lower (1631–1691) w 1669 r. u chorego z dusznością i przerywanym tętnem i prawidłowo wytłumaczył patomechanizm obserwowanych objawów (użył określenia ang. „compression of the heart”). Nieco wcześniej w 1649 r. franc. anatom Jean Riolan (1577–1657) opisał zabieg nacięcia worka osierdziowego (łac. pericardiocentesis) stosowanego m.in. w tamponadzie serca, choć nie wiadomo o efektach tego działania. W 1829 r. franc. chirurg wojskowy Dominique Jean Larrey (1766–1842) przeprowadził z sukcesem zabieg nacięcia worka osierdziowego u rannego w serce, a w 1840 r. patolog i chirurg austriacki Franz Schuh (1804–1865) opisał procedurę przezskórnego nacięcia worka osierdziowego.
