Tirion

Z Wikipedii

Tirion, fikcyjna lokacja z literackiego świata wykreowanego przez J.R.R. Tolkiena w powieści "Silmarillion". Jest to miasto wzniesione przez elfów z plemienia Noldorów - drugiego hufca Eldarów, na wzgórzu Túna.

We wcześniejszych wersjach tolkienowskiej mitologii, zwane było Kôr.

Tirion, to miasto znajdujące w Amanie nad zatoką Eldamar. Został założony przez Noldorów po ich przybyciu do Valinoru, a jego lokalizacje na wzgórzu Túna, wybrano ze względu na widok gwieździstego nieba, jaki roztaczał się z jego szczytu (na nizinach Valinoru nie było widać gwiazd, z powodu blasku Dwóch Drzew). To trawiaste wzniesienie znajdowało się wewnątrz stromej doliny Calacirya, co w języku quenejskim oznaczało Szczelinę Światła. Przesmyk ten był jedynym przejściem przez góry Pelóri.

Tirion przez wiele lat był stolicą Najwyższego Króla Noldorów Finwego, a następnie jego syna Finarfina, gdy ten jako jedyny z braci zawrócił z wyprawy do Śródziemia i został władcą elfów pozostałych w Wiecznych Krainach. Mury i tarasy tego miasta zostały zbudowane ze śnieżnobiałego kamienia i mówiono, że w piasku na ulicach można było znaleźć diamenty. Z żyznych równin u podnóży Túny, pięły się, aż do olbrzymich bram miasta, kryształowe schody.

W samym centrum Tirionu stała wieża Ingwëgo - Mindon Eldaliéva, na szczycie której znajdowała się latarnia wskazująca, swym srebrnym światłem, drogę żeglarzom na dalekim morzu. Poniżej niej znajdował się dom Króla oraz Wielki Plac z białym drzewem Galathilion po środku. To właśnie na tym Placu Fëanor złożył swe nieszczęsne przyrzeczenie (oskarżając m.in. Valarów o zniewolenie elfów), kiedy jego ojciec został zamordowany przez Morgotha, złodzieja Silmarili. Razem z buntownikiem i jego synami, do Śródziemia ruszyła większa część ludu zamieszkującego Valinor, z misją odzyskania skradzionych klejnotów.

Po upływie niemal 600 lat, kiedy królestwa elfów zagrożone były przez Morgotha, w Tirionie pojawił się półelf Eärendil (ojciec Elronda), który wyruszył przez Wielkie Morze z Silmarilem na czole, by prosić Valarów o pomoc przeciwko Mrocznemu Władcy. Kiedy przybył do portu, w Valinorze trwało święto i niemal całe miasto było opustoszałe. Kiedy żeglarz zmagał się z myślą o powrocie i już postanowił zawrócić, zjawił się wysłannik Valarów i wezwał Eärendila.

Musiało upłynąć kolejne 3 000 lat, aby oczy śmiertelnika mogły oglądać mury Tirionu. Łamiąc zakaz nałożony na Númenorejczyków, król Ar-Pharazôn w 3319 roku Drugiej Ery, za namową Saurona obiecującego mu nieśmiertelność, przybił do brzegów zatoki Eldamar. Razem ze swoimi oddziałami rozłożył obóz u podnóży Túny. Choć miasto było opuszczone, czyn Númenorejczyków tak rozgniewał Valarów, że Manwe ze swej góry odwołał się do Jedynego i na jakiś czasa w Jego ręce oddał powierzoną Valarom władzę nad Ardą. Iluvatar okazał swoją moc i zniszczył Armadę Króla, a wszyscy jego żołnierze zostali pogrzebani pod zapadającym się wzgórzem. Númenor został zatopiony (zwany był od tego czasu Atalantë), a płaska dotąd ziemia została zamieniona przez Eru w kulę.

Valinor opuścił doczesny świat, będąc już na zawsze poza zasięgiem śmiertelnych ludzi.