Traktat w Verdun
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Na mocy Traktatu w Verdun, zawartego w 843 roku państwo Karola Wielkiego podzielono między synów Ludwika Pobożnego: Lotara, Karola Łysego i Ludwika Niemieckiego. Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.
Stworzone przez Karola Wielkiego państwo, podobnie zresztą jak wcześniej monarchia Chlodwiga, nie przetrwało próby czasu. Stworzone za pomocą oręża nie miało - poza osobą władcy i religią chrześcijańską - żadnej wspólnej więzi. Utrzymywało się po śmierci Karola jeszcze prawie 30 lat pod rządami najmłodszego syna Karola, Ludwika zwanego Pobożnym, który objął tron w 814 roku, zachowując tytuł cesarski. Jednak Ludwik nie dorównywał ojcu zdolnościami i nie radził sobie ze wzrostem nastrojów separatystycznych oraz buntami. Sytuację komplikowały dodatkowo najazdy Wikingów, Arabów oraz Węgrów.
Po śmierci Ludwika w 840 roku państwo podzielono na trzy części:
- Najstarszy z synów, Lotar, otrzymał wraz z tytułem cesarskim Italię oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
- Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przekazana została Ludwikowi zwanemu później Niemieckim.
- Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol Łysy.
Podział przeprowadzony w Verdun okazał się nietrwały. Zmieniali go kilkakrotnie walczący ze sobą potomkowie Ludwika Pobożnego. W latach 885-887 ziemie dawnego imperium znalazły się ponownie w rękach tylko jednego władcy, cesarza Karola Grubego, prawnuka Karola Wielkiego, ale już na przełomie 887/888 roku nastąpił ostateczny rozpad dziedzictwa Karola Wielkiego. W Burgundii i Italii, stanowiącej teraz konglomerat kilku ośrodków władzy, niezależnymi władcami ogłosili się miejscowi możnowładcy. Nieco dłużej utrzymali się Karolingowie w królestwach zachodnio- i wschodniofrankijskim, ale utracili tytuł cesarski.
Jednak podział nakreślony w traktacie z Verdun i późniejszy, ostateczny podział monarchii karolińskiej miał ogromne znaczenie dla losów Europy. Na gruzach imperium Karolingów wyrosły bowiem państwa, których mieszkańcy zaczęli dostrzegać i akcentować swoją odrębność od sąsiadów, co z czasem doprowadziło do wykształceniu się wielu współczesnych europejskich narodów.
