Wacław Aleksander Maciejowski
Z Wikipedii
Wacław Aleksander Maciejowski (ur. 10 września 1793 w Cierlicku, Śląsk Cieszyński, zm. 9/10 lutego 1883 w Warszawie), historyk prawa, słowianoznawca, historyk kultury.
Andrzej Wierzbicki w artykule: "Wacław Aleksander Maciejowski" drukowanym w Mówią Wieki nr 11 1986 pisze, że Maciejowski urodził się przed 10 września 1792 w Kalwarii Zebrzydowskiej lub pobliskiej Bukówce.
Po ukończeniu szkoły pijarów w Piotrkowie w 1812 rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1815 pogłębiał studia na uniwersytetach we Wrocławiu, Berlinie i Getyndze. Po uzyskaniu doktoratu w 1818 rozpoczął pracę w liceum w Warszawie. W latach 1819-1831 był profesorem na Uniwersytecie Warszawskim, prowadził wykłady z historii prawa rzymskiego. W czasie powstania listopadowego był członkiem komitetu gwardii narodowej. Po zamknięciu Uniwersytetu Warszawskiego został sędzią apelacyjnym trybunału województwa mazowieckiego. Od 1837 wykładał literaturę starożytną w Akademii Duchowej w Warszawie. W latach 1840-1846 wykładał historię prawa polskiego na Kursach Prawniczych. Od 1860 członek honorowy Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zaliczany jest do najwybitniejszych historyków polski I połowy XIX wieku.
Dzieła:
- Polska aż do pierwszej połowy XVII w. pod względem obyczajów i zwyczajów, t. 1-4, 1842;
- Piśmiennictwo polskie od czasów najdawniejszych aż do roku 1830, t. 1-3 (doprowadzone do 1650), 1851-1852;
- Pierwotne dzieje Polski i Litwy, 1846;
- Roczniki i kroniki polskie i litewskie najdawniejsze, 1850;
- Pamiętnik o dziejach piśmiennictwa i prawa Słowian, t. 1-2, 1839;
- Historia prawodawstwa słowiańskiego, t. 1-4, 1832-1835.
