ลอสแองเจลีส เลเกอรส์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ลอสแองเจลีส เลเกอรส์ Los Angeles Lakers
ก่อตั้ง	พ.ศ. 2489 (ค.ศ. 1946)
สนามประจำทีม	สเตเพิลส์เซนเตอร์
ประวัติ	ดีทรอยท์ เจมส์ (1946-1947) มินเนโพลิส เลเกอรส์ (1947-1960) ลอสแองเจลีส เลเกอรส์ (1960-ปัจจุบัน)
สีประจำทีม	ม่วง ทอง
ชนะเลิศเอ็นบีเอ	14 (1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002)
ชนะเลิศคอนเฟอเรนส์	???
ชนะเลิศดิวิชัน	???
เจ้าของทีม	เจอร์รี บัสส์
หัวหน้าโค้ช	ฟิล แจ็กสัน
ตัวนำโชคประจำทีม	ไม่มี

ลอสแองเจลีส เลเกอรส์ เป็นทีมบาสเกตบอลในลีกเอ็นบีเอ ในเมืองลอสแองเจลีส มลรัฐแคลิฟอร์เนีย ตามสถิติเมื่อสิ้นสุดฤดูกาล 2004-05 เป็นทีมที่ชนะมากที่สุด (คือ 2,621 เกม) มีเปอร์เซนต์ชนะสูงสุด (61.9%) เล่นในรอบชิงชนะเลิศมากที่สุด (28 ครั้ง) และชนะเลิศในลึกมากเป็นอันดับสอง คือ 14 ครั้ง เป็นรองเพียงทีมบอสตัน เซลติกส์ ซึ่งชนะ 16 ครั้ง นอกจากนี้ยังมีสถิติชนะติดต่อกันมากที่สุดในฤดูกาลคือ 33 เกม

สารบัญ 1 ประวัติ 2 เสื้อนักกีฬาที่รีไทร์ 3 สถิติฤดูกาลที่ดี/แย่ที่สุด 4 แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้] ประวัติ

ประวัติของเลเกอร์สเริ่มจากการซื้อทีมดีทรอยต์ เจมส์ (Detroit Gems) แล้วย้ายทีมจากเมืองดีทรอยต์ไปอยู่ที่เมืองมินนิแอโปลิส มลรัฐมินนิโซตา และเนื่องจากที่มลรัฐนี้มีทะเลสาบอยู่มากจึงใช้ชื่อใหม่ว่าเลเกอร์ (มาจากคำว่า lake ซึ่งแปลว่าทะเลสาบ) และยังคงใช้ชื่อนึ้หลังจากที่ทีมย้ายมาเล่นที่เมืองลอสแองเจลีสก่อนเริ่มฤดูกาลปี ค.ศ. 1960

ก่อนที่จะมีลีกเอ็นบีเอ เลเกอร์สเคยเล่นในลีกเอ็นบีแอล (National Basketball League, NBL) ในปี ค.ศ. 1947 และลีกบีเอเอ (Basketball Association of America, BAA) ในปี ค.ศ. 1948 ซึ่งก็ได้แชมป์ของลีกทั้งสองปี เมื่อปี ค.ศ. 1949 ลีก เอ็นบีแอล และ บีเอเอ ก็รวมกันตั้งเป็นเอ็นบีเอซึ่งเลเกอร์ก็เข้าร่วมเป็นสมาชิก และสามารถคว้าตำแหน่งชนะเลิศได้ในหลายปีแรก ภายใต้การนำของ จอร์จ มิคาน (George Mikan) ผู้เล่นตำแหน่งเซ็นเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้นซึ่งเลเกอร์ได้มาเสริมทีมหลังจากที่ทีม ดีทรอยต์เจมส์ เดิมได้อันดับรั้งท้ายใน เอ็นบีแอล

ทีมเลเกอร์ตกต่ำลงหลังจาก จอร์จ มิคาน เลิกเล่น มีผู้เข้าชมการแข่งขันน้อย ถึงแม้ว่ามีผู้เล่นเก่งอย่าง เอลกิน เบเลอร์ (Elgin Baylor) ก็ตาม ทำให้ตัดสินใจย้ายทีมเมื่อปี ค.ศ. 1960 ตามรอยทีมเบสบอลที่ชื่อ ดอจเจอร์ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงหลังจากย้ายไปที่ลอสแองเจลิส หลังจากย้ายทีมก็ได้ผู้เล่นที่เก่ง เช่น เจอร์รี เวสต์ (Jerry West) จากการดราฟ และซื้อตัว วิลท์ แชมเบอร์เลน (Wilt Chamberlain) มาจากทีมฟิลลาเดลเฟีย เซเว่นตี้ซิกเซอรส์ ก็ยังไม่สามารถเอาชนะทีมบอสตัน เซลติกส์ซึ่งเป็นแชมป์หลายสมัยในขณะนั้นได้จนกระทั่งปี ค.ศ. 1972

ถึงแม้ว่ามี คารีม อับดุล-จับบาร์ (Kareem Abdul-Jabbar) เลเกอร์ไม่สามารถได้แชมป์อีกจนกระทั่งได้เออร์วิน จอห์นสัน (Earvin "Magic" Johnson หรือที่นิยมเรียกว่า แมจิก จอห์นสัน) มาเล่นในปี ค.ศ. 1979 ในปีต่อ ๆ มาได้ เจมส์ เวอร์ที (James Worthy) และ ไบรอน สก็อต (Byron Scott) เลเกอร์ในยุคนี้มีฉายาว่า โชว์ไทม์ (Showtime) และมีชื่อเสียงในเรื่องการบุกทำคะแนน ในยุคนี้เลเกอร์สามารถชนะเลิศได้หลายสมัย ก่อนที่จะค่อย ๆ เสื่อมลง ก่อนที่แมจิกจะประกาศว่าตนเองติดเชื้อเอดส์และเลิกเล่นในปี ค.ศ. 1991 (แมจิกกลับมาเล่นให้ทีมอีกครั้งเมื่อต้นปี ค.ศ. 1996 และเลิกเล่นถาวรหลังหมดฤดูกาลนั้น)

ก่อนฤดูกาล 1996-97 เลเกอร์เซ็นสัญญาเซนเตอร์ร่างยักษ์ แชคิล โอนีล (Shaquille O'Neal ชื่อเล่นว่า แชค) ด้วยค่าตัวที่สูงถึง 120 ล้านดอลลาร์สหรัฐในเวลา 7 ปี และเทรดเอาโคบี ไบรอันต์ (Kobe Bryant) จากทีมชาล็อต ฮอร์เนตส์ นักกีฬาที่เพิ่งดราฟมาจากระดับมัธยมปลาย ในช่วงนี้เลเกอร์ยังไม่สามารถพาทีมไปคว้าตำแหน่งชนะเลิศได้ โดยตกรอบเพลย์ออฟรอบหลัง ๆ ติดต่อกันทุกปี เมื่อ ค.ศ. 1999 เลเกอร์ได้ย้ายสนามใหม่จากเกรทเวสเทอร์นฟอรัม (Great Western Forum) ไปที่ สเตเพิลส์เซนเตอร์ (Staples Center) ได้หัวหน้าโค้ชใหม่คือฟิล แจ็คสัน (Phil Jackson) และเปลี่ยนระบบการเล่นใหม่เป็นแบบ ไทรแองเกิลออฟเฟนส์ (triangle offense) เลเกอร์ได้คว้าแชมป์ติดต่อกันสามสมัย ทำให้หัวหน้าโค้ช ฟิล แจ็คสัน มีสถิติชนะเลิศ 9 ครั้ง เป็นอันดับหนึ่งเท่ากับโค้ช เรด เออบาค (Red Auerbach) ของทีมบอสตันเซลติกส์ แต่สองปีต่อมามีปัญหาแพ้รอบเพลย์ออฟโดยเฉพาะในฤดูกาล 2003-04 ซึ่งเซ็นสัญญาเอา คาร์ล มาโลน (Karl Malone) และแกรี เพย์ตัน (Gary Payton) นักกีฬาที่อนาคตจะติดหอเกียรติยศแต่ยังไม่เคยได้แชมป์สักครั้งหนึ่ง ประกอบกับความขัดแย้งระหว่าง แชค กับ โคบี ทำให้ต้องเปลี่ยนหัวหน้าโค้ชและเทรดแชคไปทีมไมอามี ฮีท แกรี เพย์ตัน ถูกเทรดไปทีมบอสตัน เซลติกส์ ส่วน คาร์ล มาโลน ประกาศเลิกเล่น

ฤดูกาล 2004-05 เป็นปีที่ตกต่ำของเลเกอร์ มีผู้เล่นระดับซุปเปอร์สตาร์เพียง โคบี ไบรอัน โดยลำพังไม่สามารถพาทีมได้ อีกทั้งมีปัญหาคดีความทางศาลของ โคบี และปัญหาสุขภาพของหัวหน้าโค้ชใหม่ รูดี ทอมยาโนวิช (Rudy Tomjanovich) ทำให้ต้องออกจากการเป็นหัวหน้าโค้ชกลางคัน ส่วนปัจจุบัน ฟิล แจ็คสัน กลับมาเป็นหัวหน้าโค้ชอีกครั้ง แต่จากผลงานปีที่ผ่านมา แค่ได้เข้ารอบเพลย์ออฟก็ถือเป็นความสำเร็จแล้ว

[แก้] เสื้อนักกีฬาที่รีไทร์

• เบอร์ 13 วิลท์ แชมเบอร์เลน 1968-1973
• เบอร์ 22 เอลกิน เบเลอร์ 1958-1972
• เบอร์ 25 เกล กูดริช 1965-1968, 1970-1976
• เบอร์ 32 แมจิก จอห์นสัน 1979-1991, 1995-1996
• เบอร์ 33 คารีม อับดุล-จับบาร์ 1975-1989
• เบอร์ 42 เจมส์ เวอร์ที 1982-1994
• เบอร์ 44 เจอร์รี เวสต์ ปี 1960-1974
• ไมโครโฟน ชิค เฮอร์น (ผู้บรรยายกีฬา) 1961-2002

[แก้] สถิติฤดูกาลที่ดี/แย่ที่สุด

• ดี - 1971-72 (ชนะ 69 แพ้ 13)
• แย่ - 1957-58 (ชนะ 19 แพ้ 53)

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บไซต์ทางการของ ลอสแองเจลีสเลเกอรส์

เอ็นบีเอ (NBA) (ฤดูกาลปัจจุบัน)
ต ะ วั น อ อ ก	Atlantic	บอสตัน เซลติกส์	นิวเจอร์ซี เนตส์	นิวยอร์ก นิกส์	ฟิลลาเดลเฟีย เซเว่นตี้ซิกเซอรส์	โทรอนโต แรปเตอรส์
	Central	ชิคาโก บุลส์	คลีฟแลนด์ คาวาเลียส์	ดีทรอยต์ พิสตันส์	อินดีอานา เพเซอรส์	มิลวอกี บักส์
	Southeast	แอตแลนตา ฮอกส์	ชาล็อต บ็อบแคทส์	ไมอามี ฮีท	ออร์แลนโด แมจิก	วอชิงตัน วิซารดส์
ต ะ วั น ต ก	Northwest	เดนเวอร์ นักเก็ตส์	มินเนโซตา ทิมเบอวูฟส์	พอร์ตแลนด์ เทรลเบลเซอรส์	ซีแอตเติล ซุปเปอร์โซนิค	ยูทาห์ แจ๊ส
	Pacific	โกลเดนสเตท วอริเออร์	ลอสแองเจลีส คลิปเปอรส์	ลอสแองเจลีส เลเกอรส์	ฟีนิกส์ ซันส์	ซาคราเมนโต คิงส์
	Southwest	ดัลลัส แมฟเวอริกส์	ฮิวส์ตัน รอกเก็ตส์	เมมฟิส กริซลีส์	นิวออลีนส์/โอคลาโฮมาซิตี ฮอร์เนตส์	ซานแอนโตนิโอ สเปอรส์