Brazila ĵuĵicuo
El Vikipedio
Sporto > luktosporto > brazila ĵuĵicuo
Brazila ĵuĵicuo (BĴĴ) estas luktosporto, disvolvita de la familio Gracie en Brazilo dum la meza 20-a jarcento. Ĝi origine baziĝis sur formo de ĵudo sed nun evoluis al sendependa sistemo, kiu ĉefe celas surteran bataladon kaj luktadon.
[redaktu] Historio
En la 1910-aj jaroj, japana ĵudisto nomita Mitsuo Maeda enmigris al Brazilo, kie multe helpis lin la brazila politikisto Gastão Gracie. Interŝanĝe kontraŭ lia helpo, Maeda instruis ĵudon al la filo de Gastão, Carlos, kiu tiam instruis la arton al siaj fratoj. Inter ili estis Hélio Gracie, kiun kune kun Carlos oni ĝenerale rigardas kiel la fondinton de brazila ĵuĵicuo kiel stilo aparta de klasika ĵudo.
Brazila ĵuĵicuo gajnis internacian rekonon en la luktosporta komunumo en la 1990-aj jaroj, kiam brazila ĵuĵicuisto Royce Gracie gajnis plurajn ĉampionecojn de Ultimate Fighting Championship: miksita luktokonkurso, kie interbatalas homoj el diversaj luktostiloj. Per brazila ĵuĵicuo li sukcesis venki spertajn kaj multe pli grandajn kontraŭulojn.
Brazila ĵuĵicuo heredis de ĵudo teknikojn por rompi la ekvilibron kaj uzi levpovon kaj la forton de onia kontraŭulo. Alia diferenco estas ke ĵudo ĉefe interesiĝas pri ĵetoj, dum brazila ĵuĵicuo ĉefe celas cedigi la kontraŭulon. En ĵudo, kruraj senmovigoj estas malpermesitaj kaj ankaŭ la arbitracianto pli ofte intervenas dum matĉoj. En ĵudo oni ofte remetas la konkursantojn al stara pozicio, dum en ĵuĵicuo oni permesas al la partoprenantoj paciente labori cele al cedigo.
