تکواژ
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کوچک‌ترین یکای (واحد) زبان که دارای نقش دستوری و معنایی مستقل می‌‌باشد تکواژ نام دارد. هجاها و طول آنها نمی‌توانند برای بازشناختن تکواژها ابزار سودمندی باشند. معیار و سنجهٔ بنیادین این است که تکواژ را نمی‌توان به یکاهای دستوری کوچک‌تر بخش کرد. در دانش زبان‌شناسی تکواژها را معمولاً میان دوابرو قرار می‌دهند {کن}، {من} شمار تکواژهای یک زبان خیلی بیشتر از شمار واج‌های آنست. برای فرد دانش آموخته توانایی کاربرد پیرامون صد هزار تکواژ همچون یک عدد پذیرفتنی پیشنهاد شده است. تکواژها در بنیاد، به دو دسته جداگانه بخش می‌گردند:
- تکواژهای وابسته
- تکواژهای آزاد
تکواژهای آزاد می‌توانند به تنهایی و بسان واژه‌های مستقل بکار روند مانند لالایی، خواب، زر، گل، افسون.
ولی تکواژهای وابسته تنها می‌توانند در پیوستگی با دیگر تکواژها رخ دهند، نمونه‌های آنها عبارت‌اند از: -ید، -انه، -ی، -مند.
