Rafsegulfræði
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Rafsegulfræði er eðlisfræði rafsegulsviðsins, þar á meðal áhrif þess á rafhlaðnar agnir.
Þótt raf- og segulkraftar hljómi nokkuð framandi þá eiga næstum allir atburðir sem við upplifum í daglegu lífi (fyrir utan þyngdarkraftinn) upptök sín í rafsegulfræði. Kraftarnir á milli atóma, þar á meðal aðdráttarkrafturinn á milli atóma í fastefni sem veldur því að efni stífnar, eru meira eða minna rafsegulkraftar. Einnig allir stærri kraftar eins og núningskraftar eiga rætur sínar að rekja til rafsegulkraftsins, maður þarf bara að skoða kerfið nógu smátt. Litirnir sem við sjáum frá öllum hlutum eru ljós með mismunandi bylgjulengdir og hægt er að lýsa ljósi sem rafsegulbylgjum sem eru truflanir á rafsegulsviðinu. Þarna sést að mikil þörf er á því að skilja rafsegulfræðina.
[breyta] Kenningar rafsegulfræðinnar
Klassísk rafsegulfræði var þróuð af nokkrum eðlisfræðingum á 19. öld, og náði hápunkti í vinnu James Clerk Maxwell sem sameinaði fyrri kenningar í eina kenningu og komst að rafseguleiginleikum ljóss. Klassísk rafsegulfræði lýsir hegðun rafsegulsviðsins með jöfnum sem kallast jöfnur Maxwells. Kraftinum, sem rafsegulsviðið virkar á rafhlaðna ögn með, er lýst með lögmáli Lorentz.
Árið 1940 var lokið við að sameina skammtafræði og rafsegulfræði og kallast sú kenning skammtarafsegulfræði og er oft skammtstöfuð QED (fyrir enska heitið „quantum electrodynamics“) sem einnig er notað þegar sönnun lýkur í stærðfræði og er latína fyrir „quod erat demonstrandum“ sem leggst út á íslensku sem „það sem átti að sanna“. Um tíma var einmitt haldið að skammtarafsegulfræðin væri endapunkturinn í eðlisfræðinni en svo reyndist ekki vera.
