B-17 Flying Fortress
Van Wikipedia
 |
|
|
|
|
|---|---|
| Rol: | Bommenwerper |
| Bemanning: | 10[1] |
| Varianten: | B,C,D,E,F,G |
| Stukprijs: | {{{Prijs}}} |
| Status | |
| Eerste vlucht: | {{{Eerstevlucht}}} |
| Aantal gebouwd: | 12731[2] |
| Gebruik: | Verenigde Staten (1939-?) |
| Afmetingen | |
| Lengte: | 22,70 m |
| Hoogte: | 5,8 m |
| Spanwijdte: | 31,6 m |
| Vleugeloppervlak: | 131,9 m² |
| Gewicht | |
| Leeggewicht: | 16390 kg |
| Brandstofgewicht: | {{{Brandstof}}} kg |
| Wapenlast: | {{{Wapengewicht}}} kg |
| Startgewicht: | 24495 kg |
| Max. gewicht: | 32660 kg |
| Laadvermogen: | {{{Laadvermogen}}} |
| Krachtbron | |
| Motor(en): | 4× Wright R-1820-97 "Cyclone" turbosupercharged radiaalmotoren |
| Propeller(s): | {{{Propeller}}} |
| Stuwkracht: | {{{Stuwkracht}}} kN |
| Vermogen: | elk 900 kW |
| Prestaties | |
| Kruissnelheid: | {{{Kruissnelheid}}} |
| Topsnelheid: | 462 km/u |
| Klimsnelheid: | 4,6 m/s |
| Vliegbereik: | {{{Bereik}}} km |
| Actieradius: | 2980 km |
| Dienstplafond: | 10850 m |
| Bewapening | |
| Boordgeschut: | 13× Browning M-2 12,7 mm mitrailleurs |
| Ophangpunten: | {{{Ophangpunten}}} |
| Bommen: | maximaal 2000 kg |
| Raketten: | {{{Raketten}}} |
| Luchtvaartportaal | |
De B-17 Flying Fortress is een Amerikaans strategische bommenwerper gefabriceerd door Boeing. Het viermotorige toestel was oorspronkelijk ontworpen voor kustpatrouilles, maar later verving de regering de opdracht door een viermotorige bommenwerper. De B-17 was zwaar bewapend: mitrailleurs op de neus, dubbele achter de vleugels in de romp, onder de romp, boven de romp en in de staart. Vandaar de naam Vliegend Fort.
Het prototype, de Model 299, maakte op 28 juli 1935 zijn eerste vlucht. De B-17 kwam in dienst in 1939 en werd in 1941 ook aan de Britse luchtmacht geleverd. Toen Amerika actief ging deelnemen aan de Tweede Wereldoorlog waren slechts weinig B-17's gereed.
De Boeing B-17 Vliegend Fort, was de hele oorlog door een standaard bommenwerper bij de Amerikaanse luchtmacht, en werd voortdurend aangepast bij de ontwikkeling van de gevechtsomstandigheden. De Japanners ontdekten dat de vuurkracht ervan een dodelijk gevaar vormde voor hun eigen licht bepantserde jagers, behalve als ze precies van achteren aanvielen, en zelfs dan was het nog moeilijk een B-17 neer te schieten. Deze grote bommenwerper had vooraan op de neus een boordschutter, eveneens bovenaan in een draaikoepel, vlak achter de cockpit van de piloot en co-piloot, met navigator, was een dubbelloops geschutskoepel. Halverwege het vliegtuig-bovenaan en achter, was een lage koepel om de bovenvliegende vijand te observeren en te rapporteren. Onderaan het vliegtuig, aan de staart en aan bak- en stuurboordzijde waren alles tesamen, 12 .50 mitrailleeurs op de vijand gericht. De boordschutter onderaan het vliegtuig zat eigenlijk in een niet bepaald comfortabele positie, eerder hachelijk. De boordschutter zat in een harnasgondel aan zijn dubbelloops .50 -mitrailleur en kon zodoende snel in alle richtingen draaien, om het vijandelijk vliegtuig te blijven volgen met zijn tweeloopsgeschut. De staartschutter had eveneens een dubbel geschut, maar zag dan wel de vijandelijke vliegtuigen, achteraan hun B-17, voortdurend in zijn richting schieten, tenminste naar de vier motoren of vleugels, omdat ze hen achtervolgden. Aan de zijkanten van de B-17 stonden twee schutters in een bijna open deurgat aan hun eveneens tweeloopsgeschut. Zij stonden tijdens het gevecht in de koude luchtstroom en praktisch onbeschermd voor vijandelijk vuur. Voortdurend werd er gerapporteerd; "vijand op 3 uur", d.w.z. dat de vijand recht op de stuurboordzijde aanstormde. "Vijand op 11 u", d.w.z. dat de vijand aan bakboord-voor aanviel, enz... De bemanning bestond altijd uit 9 man; De piloot, tevens de commandant, de co-piloot, navigator en tevens bombardeerder, neusschutter en tevens waarnemer, koepelschutter-bovenaan, koepelschutter-onderaan het vliegtuig, twee flankschutters en de staartschutter. Zij bleven tijdens de vlucht allen op hun post. De vliegeniers waren allen dik gekleed met lederen jekkers met wol gevoerd, en dikke kledij en laarsen met wol gevoerd, tegen de koude hoogten.
Als ze op 12.500 meter hoogte vlogen was deze dikke kledij zeker geen luxe; tevens moesten ze zuurstofmaskers aandoen, door de ijlere lucht op die hoogte, en daar er nog geen drukcabine was, zoals bij de hedendaagse luchtvaart. Ondanks de zware bewapening gingen er tijdens de oorlog op beide fronten, veel B-17 verloren tijdens het overvliegen van vijandelijk gebied, door het grondgeschut en de aanvallende vliegtuigen. Degene die aan het doel kwamen, konden hun zware bommenlast afgooien en snel terugvliegen naar huis. Tijdens het lossen van de bommen, steeg het vliegtuig hoger doordat het lichter werd. Meermaals kwamen de B-17 gehavend naar hun basis terug met nog vliegend, op drie of zelfs twee motoren. De anderen waren stukgeschoten of brandde. Soms moesten de B-17-gevaarten een buiklanding maken, maar dan moest de schutter, onderaan het vliegtuig, natuurlijk uit de ronde geschutskoepel.
De B-17 heeft in alle oorlogsgebieden van de Tweede Wereldoorlog gevlogen, en kreeg vooral bij de Japanners een geduchte reputatie. Toen de productie in mei 1945 werd gestopt, waren 12.726 toestellen gebouwd, waarvan 6981 door Boeing en de rest door Douglas, en Lockheed. Vrijwel alle toestellen zijn inmiddels gesloopt.
Een van bekendste B-17's is Hell's Angels, een B-17 van de 303rd bomb group van de Amerikaanse 8th Airforce. Met deze B-17F vloog haar crew als een van de eersten 25 missies. Naar dit toestel noemde de hele groep zich Hell's Angels, en na de oorlog werd een motorclub opgericht met dezelfde naam. Zie: Hells Angels.
Een andere bekende B-17 is de B-17F Memphis Belle, welke een B-17 van de 8th Air Force, 91st Bomb Group was. Er zijn talloze websites over de Memphis Belle, en de piloot is onder vliegtuigkenners veelal wereldberoemd. Het was ook een van de eerste crews die succesvol 25 missies afrondden.Ook is de Memphis Belle beroemd geworden, doordat het boven Duitsland bommen afwierp, op de terugweg zware schade opliep, de thuisbasis had niet verwacht dat ze terug zouden komen, ze kwamen terug, en hoe; zwaar beschadigd, met maar 1 motor over, toch landde ze veilig. Daarom ging het toestel en crew naar de Verenigde Staten voor een tour.
Er zijn verschillende types B-17 gebouwd. Het A-model was standaard, en de overige modellen zijn een verbeterde versie.
B-17B: Eerste productiemodel met hydraulische remmen, herverdeling van de bemanning en een supercharger op de motoren. Er zijn er 39 van gebouwd.
B-17C: Meer bescherming voor de bemanning, zelfdichtende brandstof tanks en ander geschut. Hier zijn er 38 van gebouwd.
B-17D: Veel inwendige verbeteringen. Aantal bemanningsleden van 9 naar 10. 42 van gebouwd.
B-17E: Eerste lopende-band-model. Eerste versie met staartschutter en aanpassingen aan de andere koepels. Dit was ook de eerste versie die meedeed aan de oorlog in Europa. 512 van gebouwd.
B-17F: Uiterlijk was hetzelfde als de B-17E, behalve de glazen neus die nu uit 1 stuk gemaakt was. Deze versie werd door 3 verschillende vliegtuigfabrikanten gemaakt. De beroemdste B-17F waren de 'Memphis Belle' en de Hell's Angels. Er zijn er 3405 gebouwd.
B-17G: De neuskoepel werd uitgerust met 2x 12.7mm (.50) machine geweren. Koepel onder de piloten. De laatste versie die aan de oorlog deelnam, en ook veel van gemaakt. De dubbele machinegeweren onder de neus werden er geplaatst, omdat de Luftwaffe vaak juist op deze plek aanviel.
Later zijn veel van de overtollige B-17's van de Amerikaanse oorlogsmachine omgesmolten, anderen werden gebruikt voor militaire doelen als testen van wapens en motoren, of als speciale verkenningsvliegtuigen.
[bewerk] Externe link
Warbirds informatie over dit type
[bewerk] Bronnen
- ↑ (en) http://www.arizonawingcaf.com/pages/crew.html
- ↑ Yenne, Bill. B-17 at War. St Paul, Minnesota: Zenith Imprint, 2006.ISBN 0-7603-2522-7. p. 8.
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina B-17 Flying Fortress op Wikimedia Commons. |
