Balalaika
Van Wikipedia
Een balalaika is een typisch Russisch instrument met een driehoekige klankkast. De balalaika werd in Rusland al eeuwen bespeeld maar werd door Vassili Andrejev, een Russische muzikant-musicoloog, aan het eind van de 18e eeuw 'her'-ontdekt.
Andrejev ontwikkelde de balalaika en, minstens even belangrijk, modificeerde het naar een wat toegankelijker instrument en ontwikkelde nieuwe speelstijlen. Daarnaast ontwierp hij een complete familie van balalaika's, waarvan op dit moment vier leden gebruikt worden. De balalaikafamilie bestaat uit:
- prime-balalaiaka (sopraan): het 'lead'-instrument van de familie
- de altbalalaika (een octaaf lager)
- de basbalalaika (vergelijkbaar met de cello). De basbalalaika steunt op een pin in een van de hoeken en wordt met een groot vetleren plectrum bespeeld.
- contrabasbalalaika (vergelijkbaar met de contrabas uit de vioolfamilie). Ook deze steunt met op een pin en wordt met een leren plectrum bespeeld.
Minder gebruikelijk zijn de piccolobalalaika (boven de prime) en de secundbalalaika, die tussen prime- en altbalalaika in zit. De tenorbalalaika zit weer lager dan de alt, en hoger dan de bas. Het experimenteren met stemmingen leidt tot extra namen.
Alle balalaika's worden met een plectrum bespeeld, behalve de prime, die wordt met de blote vingers bespeeld. De speler heeft hier een variëteit aan rechterhandtechnieken tot zijn beschikking, waarmee hij aan zijn instrument een scala aan klanken kan ontlokken.
In het westen zien we een balalaika in de eerste plaats als een volksinstrument; in Rusland en Oekraïne denkt men daar anders over: men ziet het daar als een volwaardig instrument dat de concurrentie met de viool aan zou moeten kunnen.
Zie ook: Domra
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden in de categorie Balalaikas van Wikimedia Commons. |
