De avonturen van Kuifje

Van Wikipedia

De Dalai Lama met de esperanto-versie van de Kuifje-strip Kuifje in Tibet

De avonturen van Kuifje is de titel voor de reeks stripalbums over de reporter Kuifje, getekend door de Belgische tekenaar Hergé.

Inhoud

1 Geschiedenis
2 Parodie van realiteit
3 Lijst van albums
4 Personages
5 Zie ook

[bewerk] Geschiedenis

Kuifje begon als stripverhaal in Le Petit XXième, de jongerenafdeling van de katholieke krant Le XXième Siècle, met het verhaal van Kuifje in de Sovjet-Unie. Als katholiek dagblad was de Siècle sterk gekant tegen het communisme, en de parodie op de Sovjets moet in dat licht gezien worden (zo laat een Russisch communist aan westerse communisten zien hoe goed de fabrieken wel niet draaien; bij nadere inspectie blijkt de rook uit de schoorstenen te komen van hooi dat verbrand wordt).

Soms wordt er beweerd dat Leon Degrelle (destijds nog gewoon journalist) model stond voor Kuifje, al heeft Hergé dat altijd met klem ontkend. Hergé beweerde dat Kuifje op zijn eigen broer zou zijn gebaseerd.

[bewerk] Parodie van realiteit

Hergé gaf in zijn Kuifje-albums altijd een treffende parodie op de realiteit weer. Zo is bijvoorbeeld De Scepter van Ottokar een verwijzing naar de anschluss van Oostenrijk bij Nazi-Duitsland (onder meer de naam van de Bordurische leider wijst daar naar: Musstler, een combinatie van Hitler en Mussolini).

Met De Geheimzinnige Ster heeft Hergé wat problemen gehad. Dit album verscheen in volle oorlogstijd (1942). De slechten in dit verhaal dragen de Amerikaanse vlag en de expeditie wordt geleid door een jood genaamd Blumenstein. Na de oorlog wordt Amerika vervangen door een fictief land Sao Rico. Niettemin kreeg Hergé na de oorlog een twee jaar durend publicatieverbod omdat hij onder de Duitsers voor Le Soir had gewerkt.

Dat Kuifje zijn tijd ver vooruit was bewijzen de albums Raket naar de maan en Mannen op de maan. Aan deze visie van Hergé op de ruimtevaart ging een uitgebreide studie van de modernste fysische mogelijkheden vooraf. Het maken van de twee albums nam 6 jaar in beslag en ze kwamen uit in 1953 en 1954. Het resultaat is een hoogstandje met een zeer precieze technische uitwerking. De raket was overigens gebaseerd op de V-2.

In De Zaak Zonnebloem geeft Hergé een parodie op dictatoriale regimes in het algemeen, en op het nationaal-socialisme in het bijzonder. Bordurië, het fictieve land waar het zich voor een deel afspeelt, wordt beheerst door uniformen met een rode schouderband met witte cirkel en zwart embleem (geen hakenkruis, maar een snor). Ook in allerlei andere details komen snorren voor: lampen, auto's, tafels, Hotel Sznôrr. Merk op dat een accent circonflexe ook de vorm van een snor heeft. De officiële groet is "Amaïh Plekszy-Gladz!", een verwijzing naar de Hitlergroet. Generaal Plekszy-Gladz is de dictator van Bordurië. Hoewel hijzelf niet in de albums voorkomt, is in De Zaak Zonnebloem wel een standbeeld van hem te zien, waar duidelijk is dat hij een enorme snor draagt.

Hergé steekt wel met meer de draak: in Kuifje en de Picaro's maakt hij een karikatuur van Zuid-Amerika en zijn revoluties.

Afgezien van een aantal fictieve staten kent Kuifje ook enkele fictieve talen. Hiervan worden vooral het Syldavisch en de taal van de Arumbaya-Indianen ruimschoots van voorbeelden voorzien. In beide gevallen worden voortdurend elementen uit het Brusselse stadsdialect, het Marols, in een slavisch respectievelijk indiaans jasje gestoken.