Ibrahim Jaafari
Van Wikipedia
Ibrahim al-Jaafari (Karbala, 1947) was interim-premier van de huidige interim-regering van Irak.
Inhoud |
[bewerk] Tegenwoordig
Tegenwoordig is Ibrahim Jaafari de leider van de Islamitische Daawa Partij. Deze partij was één van de belangrijkste lijsten binnen de sjiitische Verenigde Iraakse Alliantie. De Verenigde Iraakse Alliantie won bij de verkiezingen van 30 januari 2005 48% van de stemmen en werd daarmee verreweg de grootste politieke partij.
[bewerk] Levensloop
Ibrahim Al-Oesjaiker studeerde medicijnen in Mosoel. In 1966 werd hij lid van de Dawaapartij, die in de jaren '70 in opstand kwam tegen de dictatuur van het Baath-regime van Saddam Hoessein. Uit die tijd dateert de schuilnaam Al-Jaafari, een heuse "nom de guerre"dus. De opstand werd hardhandig onderdrukt, waarna Jaafari naar het buitenland (Iran en later Groot-Brittannië) vluchtte. In Iran studeerde Jaafari sjiitische theologie in de heilige stad Qom.
Na de Irakoorlog kwam Jaafari, net als anderen, terug naar Irak. Hij werd benoemd tot vicepresident in de interim-regering die op 28 juni 2004 de macht kreeg van de Coalition Provisional Authority. Bij een opiniepeiling werd hij door de Irakezen tot de op twee na populairste politicus uitgeroepen.
[bewerk] Interim-premier
Op 8 april 2005 werd Jaafari benoemd tot interim-premier door interim-president Jalal Talabani. Hij vormde een interim-regering die aan de buitenwereld werd gepresenteerd op 28 april 2005. Zijn regering moet het land besturen en moet een nieuwe grondwet schrijven. Na de acceptatie van de grondwet in een referendum, zullen opnieuw verkiezingen worden gehouden.
Waarnemers (zoals van de BBC) beschouwden Jaafari als iemand die de etnische groepen (sjiieten, soennieten en Koerden) bij elkaar kon brengen. Maar Jaafari had (nauwe) banden met zijn mede-sjiieten in Iran, die een hardere lijn voorstonden. En al op 8 juni kondigde Abdoel Aziz Al-Hakim, hoofd van de in Iran opgerichte Sji'itische Badr-militie, in aanwezigheid van premier Jaafari en president Talabani, aan dat de etnische en religieuze milities korte metten zouden maken met de Soenitische opstand. Daarmee brak een periode aan van onbeheerst sectarisch geweld.
Tenslotte verloor Jaafari ook de steun van de Koerden, waardoor zijn eigen alliantie hem in april 2006 moest laten vallen als kandidaat-premier van een nieuwe regering.
