Klierkoorts
Van Wikipedia
| ziekte van Pfeiffer | ||
 |
||
|
|
||
| mononucleosis infectiosa | ||
| ICD-10 | B27 | |
| ICD-9 | 075 | |
| DiseasesDB | 4387 | |
| MedlinePlus | 000591 | |
| eMedicine | emerg/319 med/1499 ped/705 | |
Klierkoorts ofwel mononucleosis infectiosa, ook wel de ziekte van Pfeiffer, in het engels ook wel kissing disease (kusziekte) genoemd, is een virale infectie door het Epstein-Barrvirus (EBV), een herpesvirus.
Inhoud |
[bewerk] Risicogroep
Ze treedt meestal op bij kleine kinderen en jonge volwassenen. In het eerste geval blijven de symptomen vaag en wordt de diagnose vaak niet gesteld. 50% van de kinderen heeft de ziekte voor het 5e jaar al doorgemaakt[1]. Bij jonge volwassenen zijn de symptomen soms ernstiger. Van de volwassenen heeft 80% antistoffen, wat betekent dat de meeste mensen deze infectie in hun leven doormaken. De meesten van hen weten dit niet - de ziekte is vrijwel onopgemerkt verlopen als een keelpijntje of een griepje.
[bewerk] Symptomen
De volgende symptomen komen bijna altijd voor:
- gezwollen lymfeklieren
- keelpijn
- koorts
- vermoeidheid
Volgende symptomen kunnen gepaard gaan met de ziekte, maar dit is niet altijd het geval:
[bewerk] Diagnose
De diagnose kan bij gerezen klinische verdenking met zekerheid worden gesteld door gepaard bloedonderzoek met seroconversie voor het virus. Daarmaast is er een snelle test (monosticon, reactie van Paul Bunnell) die bij een positieve uitslag vrijwel bewijzend is voor de aandoening, maar als de test negatief is wil dit niet zeggen dat de ziekte ook afwezig is. Het bloedbeeld vertoont in het acute stadium typische veranderingen (lymfocytose en veel atypische lymfocyten) die de diagnose zeer waarschijnlijk maken. Een doorgemaakte infectie laat antistoffen in het bloed achter, die volgens een bepaald patroon veranderen met de tijd, waardoor ook bij een eenmalig afgenomen bloedmonster een recente infectie wel aan te tonen is en kan worden onderscheiden van een langer geleden (meer dan een paar maanden) doorgemaakte infectie. Het Cytomegalovirus geeft een zeer vergelijkbaar ziektebeeld. Ook Toxoplasmose, hepatitis B, rubella, en een primaire HIV-infectie kunnen een soortgelijk beeld geven.
[bewerk] Besmetting en beloop
De besmetting gebeurt naar men aanneemt vaak via speeksel, de reden waarom klierkoorts wel eens de kusjesziekte wordt genoemd. Omdat de incubatietijd zo lang is, is dit echter vrijwel nooit te bewijzen. De besmetting vindt vaak plaats door personen die de ziekte reeds gehad hebben. Het EBV blijft immers het hele leven latent aanwezig, en kan gereactiveerd worden en zo besmettelijk zijn. Bij 15 tot 20% van de gezonde seropositieve volwassenen is het virus in de keel aantoonbaar. Over het algemeen (95%) is dan ook bij een nieuw geval geen zieke persoon in de omgeving aan te wijzen als besmettingsbron.
Na besmetting treedt een incubatietijd op van 1 à 2 maanden. Dit kan ook veel korter of langer duren. Dit word geschat op tussen de 10 dagen en 3 maanden.
De acute fase van de ziekte duurt zo'n 2 à 3 weken. Hierna verdwijnen de meeste symptomen, en treedt in enkele gevallen (1-2%) een chronische fase in waarin de patiënt een aantal maanden vermoeid kan blijven. Men is niet noodzakelijk voortdurend uitgeput, het leven kan zijn normale gang gaan, alleen zal af en toe behoefte bestaan aan een rustpauze.
[bewerk] Behandeling
Er is geen behandeling tegen klierkoorts. Behandeling met antivirale middelen als acyclovir heeft weinig zin. Het beste is voldoende rust nemen, ook in de chronische fase als de patiënt aan de beterende hand lijkt. Verschillende alternatieve geneeswijzen (bijv. homeopathie, aycronto, bioresonantie) claimen een remedie tegen klierkoorts te hebben. Ieder wetenschappelijk bewijs hiervoor ontbreekt vooralsnog. Er is beschreven dat behandeling van een zere keel met amoxicilline, in de veronderstelling dat de verwekker een streptokok is, als het in werkelijkheid gaat om de ziekte van Pfeiffer als oorzaak zeer vaak een huiduitslag zou veroorzaken. Hierdoor kan onterecht de indruk ontstaan dat de patient voor amoxicilline allergisch is. Smalspectrumpenicillines vertonen deze bijwerking niet. Als bekend is dat het om de ziekte van Pfeiffer gaat is behandeling met antibiotica uiteraard wel zinloos.
Omdat de ziekte gepaard gaat met een leverontsteking, ook als daar geen symptomen van optreden, wordt aanbevolen de lever niet te belasten met b.v. alcohol. Dat gebruik van matige hoeveelheden paracetamol schadelijk zou zijn is niet bewezen, hoewel er wel incidentele meldingen van hepatitis bij mononucleose na paracetamolgebruik zijn[2].
[bewerk] Complicaties
Complicaties komen zelden voor maar kunnen zeer ernstig zijn. Miltruptuur en encefalitis zijn beschreven.
| Referenties: |
|
