Maurits der Nederlanden
Van Wikipedia
 |
Willem Frederik Maurits Alexander Hendrik Karel van Oranje-Nassau, Prins der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau (Den Haag, 15 september 1843 - Den Haag, 4 juni 1850), was de tweede zoon van koning Willem III en koningin Sophie.
Prins Maurits ontwikkelde eind mei 1850 hersenvliesontsteking. Zijn ouders - hun relatie was op dat moment al verre van ideaal - kregen ruzie aan het ziekbed over de te raadplegen artsen. De koningin weigerde de lijfarts van de koning haar zoontje te laten behandelen. De koning ontzegde de door Sophie uitgekozen arts de toegang tot het ziekbed. Het prinsje overleed op 4 juni 1850. Een verbitterde koningin schreef aan een van haar vriendinnen: 'Mijn kind is dood. Zelf heb ik de oogjes dichtgedrukt. Al wat me op deze aarde nog restte aan hoop en vreugde is voor altijd weg. Ik hoop dat ik gauw mag sterven.'
Tomas Ross gaat er in zijn boek 'Wij, Alexander' van uit dat niet de koningin maar de koning de behandeling weigerde. Geheime medische dossiers zouden in de tuin van het Loo zijn verbrand...
Op 10 juni 1850 werd prins Maurits bijgezet in de grafkelder van de Oranjes in de Nieuwe Kerk te Delft.
