The Final Cut
Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
| The Final Cut Studioalbum av Pink Floyd |
||
| Utgjeve | 21. mars 1983 | |
| Innspelt | Juli-desember 1982 | |
| Sjanger | Rock | |
| Lengd | 43:27 | |
| Selskap | Harvest, EMI (Storbritannia) Columbia, Capitol (USA) |
|
| Produsent | Roger Waters, James Guthrie og Michael Kamen | |
| Pink Floyd-kronologi | ||
|---|---|---|
| The Wall (1979) | The Final Cut | A Momentary Lapse of Reason (1987) |
The Final Cut er eit album av Pink Floyd. Det vart spelt inn i forskjellige studio i Storbritannia frå juli til desember 1982, og det er det siste Pink Floyd-albumet der Roger Waters medverkar. Ingen av songane har blitt spelt på konsertar av bandet, men enkelte av dei er spelt på Roger Waters sine soloturnéar. Albumet er nesten for eit soloalbum av Roger Waters å rekne, noko ein kan sjå på baksida av omslag der det står: «The Final Cut by Roger Waters, performed by Pink Floyd».
Albumet vart gjeve ut av Harvest Records 21. mars i 1983, og på Columbia Records i USA nokre dagar seinare. Albumet nådde førsteplass i Storbritannia og sjetteplass i USA. Albumet har seld nokre millionar eksemplar, men var det Pink Floyd-albumet som selde minst sidan Meddle frå 1971.
Albumet er kjend for å vere spelt inn med ein teknikk kalla «Holofoni» - ein prosess som skapar ei kjensle av tredimensjonal kringlyd, sjølv om albumet berre er i stereo. Det vart hevda at denne effekten ikkje kunne kopierast vidare til andre medium (som t.d. til ein kassett).
Opphavleg var albumet tenkt som eit filmalbum for filmen The Wall, men utvikla seg til eit nytt konseptalbum med eit antikrigstema. På plateomslaget kan ein lese «Eit rekviem for ein etterkrigsdraum av Roger Waters, framførd av Pink Floyd». The Final Cut er det einaste Pink Floyd-albumet der Richard Wright ikkje er med, sidan han vart sparka frå bandet under innspelinga av The Wall. Uvanleg er det òg at det berre er eitt spor med vokal av David Gilmour, og heile det mørke lydbilete er meir likt eit soloalbum av Roger Waters enn tidlegare Pink Floyd-album. Waters tilbaud seg å gje albumet ut som eit soloprosjekt, men Gilmour ba om at det vart eit Pink Floyd-album sidan plateselskapet ville det slik. I boka si Inside Out: A Personal History of Pink Floyd hevdar derimot Nick Mason at Waters aldri tilbaud noko slikt. Waters dominerte innspelingane, og spenningane mellom han, Gilmour og Mason vart stadig større, og Waters leigde til og med inn ein studiomusikar for å spele trommer på «Two Suns in the Sunset». Waters ville at dette skulle bli det siste Pink Floyd-albumet og forlot bandet i 1985. Gilmour og Mason (i lag med Wright som studiomusikar) ga seinare ut A Momentary Lapse of Reason i 1987, og haldt fram å turnére som ein trio.
The Final Cut var òg det einaste Pink Floyd-albumet som ikkje hadde ein påfølgande turné, sidan bandet uoffiselt skilte lag i januar 1983 då Roger Waters gjekk rett over på soloprosjektet sitt The Pros and Cons of Hitchhiking medan David Gilmour lagde sitt andre soloalbum About Face.
«Not Now John» vart gjeve ut på singel der tekstlinjene «fuck all that» frå refrenget måtte byttast ut med «stuff all that» (i teksten på omslaget til singelen står det derimot «stop all that») med ein utvida versjon av «The Hero’s Return» med eit ekstra vers som b-side.
Plateomslaget var designa av Roger Waters.
Innhaldsliste |
[endre] Konsept
Albumet har tre overlappande historiar:
- Den første viser Waters sitt syn på hendingar i verda på den tida (spor 1, 5, 7-9, 11, 12), og mykje av dette var forma av Falklandskrigen. Han fordømde mellom anna Margaret Thatcher, Ronald Reagan, og Menachem Begin. Namnet «Fletcher» i «The Fletcher Memorial Home» er til minne om faren hans (som heile albumet er dedisert til), som døydde i Anzio under Andre verdskrig. Albumet viser òg Waters sitt syn på ei ideell verd, før heile albumet endar med ei atomkatastrofe han frykta kunne skje i den verkelege verda.
- Den andre historia omhandlar den mentale tilstanden til ein lærar og veteran frå Andre verdskrig (spor 2-4, 5, 6). Desse songane omhandlar minna etter krigen (Your Possible Pasts, The Gunner's Dream) der han lar elevane svi for sine problem (One of the Few, The Hero's Return) før han klager over livet sitt (Paranoid Eyes). Den mishandlande læraren er òg nemnd i The Wall, der han er ein av brikkene i muren til hovudkarakteren Pink (sjå òg «The Happiest Days of Our Lives»)
- Den siste historia er om ein deprimert mann (som kan vere Pink etter at han reiv ned muren) som anten prøver stenge ute den verkelege verda eller ta livet av seg, men blir stoppa. Spor 10, «The Final Cut», var opphavleg meint for The Wall. Personen som syng i «The Final Cut» minnar sterkt om den depressive og schizofrene Pink frå The Wall, sjølv om Waters syng heile albumet i same vokalstil. Første verset i songen sluttar med «And if you make it past the shotguns in the hall, dial the combination, open the priesthole, and if I'm in I'll tell you what's behind the wall» der orda «what's behind the wall» er bytta ut med eit høgt skot og noko skriking.
[endre] Innhald
[endre] Original versjon
- «The Post War Dream» – 3:02
- «Your Possible Pasts» – 4:22
- «One of the Few» – 1:12
- «The Hero's Return» – 2:56
- «The Gunner's Dream» – 5:07
- «Paranoid Eyes» – 3:40
- «Get Your Filthy Hands Off My Desert» – 1:19
- «The Fletcher Memorial Home» – 4:11
- «Southampton Dock» – 2:13
- «The Final Cut» – 4:46
- «Not Now John» – 5:01
- «Two Suns in the Sunset» – 5:14
[endre] 2004-versjon
- «The Post War Dream» – 3:00
- «Your Possible Pasts» – 4:26
- «One of the Few» – 1:11
- «When the Tigers Broke Free» – 3:16
- «The Hero's Return» – 2:43
- «The Gunner's Dream» – 5:18
- «Paranoid Eyes» – 3:41
- «Get Your Filthy Hands Off My Desert» – 1:17
- «The Fletcher Memorial Home» – 4:12
- «Southampton Dock» – 2:10
- «The Final Cut» – 4:45
- «Not Now John» – 4:56
- «Two Suns in the Sunset» – 5:23
Alle songane er komponert av Roger Waters.
[endre] Medverkande
- Roger Waters - vokal, bassgitar, synthesizer, lydeffektar, akustisk gitar, albumdesign
- David Gilmour - gitar, vokal, bassgitar
- Nick Mason - trommer og perkusjon
med
- Michael Kamen - piano, harmonium
- Andy Bown - Hammondorgel
- Ray Cooper - perkusjon
- Andy Newmark - trommer på «Two Suns...«»
- Raphael Ravenscroft - tenor saksofon
- National Philharmonic Orchestra dirigert og arrangert av Michael Kamen.
- James Guthrie - produsent, lydteknikar
- Andrew Jackson - lydteknikar
- Willie Christie - Fotografi
[endre] Film
Pink Floyd ga ut ein 19 minutt lang «video-EP» for albumet, i praksis fire musikkvideoar i rekkefølgje. Filmen var regissert av Willie Christie, som då var Waters sin svoger. Rekkefølgja var «The Gunner's Dream», «The Final Cut», «Not Now John» og «The Fletcher Memorial Home». Filmen er fritt tilgjengeleg på bandet si internettside.. Den engelske skodespelaren Alex McAvoy, som spelar læraren i filmversjonen av The Wall, hadde ei hovudrolle i video-EPen. Roger Waters medverkar òg, men ein kan berre sjå silhuetten hans.
Mot slutten av «The Fletcher Memorial Home» ber hovudkarakteren på ei avis der overskrifta er «Your Son's Head in a Box». Dette er sannsynlegvis ein referanse til «Run Like Hell» frå The Wall. I filmen vitjar Roger Waters ein psykiater på «Fletcher Memorial Home». Her kan ein sjå diplomet til psykiataren som har namn A. Parker-Marshall. Alan Parker og Alan Marshall var filmregissøren og produsenten på «The Wall»-filmen. Waters krangla mykje med begge under innspelinga av filmen, og han har fleire gonger sagt at han mislikte sluttresultatet.
[endre] Andre utgåver
Albumet kom på CD i 1986, og på ny i 1994 med betre digital lyd. Ei ny utgåve med enno betre lyd kom i 2004. Her var sporet «When the Tigers Broke Free», som tidlegare berre var tilgjengeleg som singel, i filmmusikken til filmversjonen av The Wall og på samleplata Echoes. Versjonen som var tatt med her var litt anneleis miksa enn dei andre versjonane.
[endre] Singlar
- «Not Now John (cleaned-up version)»/«The Hero's Return (Parts I and II)» - vart gjeve ut 3. mai 1983
