14 Dywizja Piechoty
Z Wikipedii
14 Dywizja Piechoty (14 DP) – nazwa polskich Wiekich Jednostek Piechoty XX wieku.
Spis treści |
[edytuj] 14 Poznańska Dywizja Piechoty
W okresie II RP sztab 14 DP i jej pododdziały stacjonowały w Poznaniu (57 pp i 58 pp oraz 14 pal) i Lesznie (55 pp).
[edytuj] Dowódcy
- gen. bryg. Franciszek Wład
[edytuj] Udział w wojnie obronnej 1939 r.
14 Poznańska Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. bryg. Franciszka Włada wchodziła w skład Armii "Poznań". Przez pierwsze dni września dywizja znajdowała się w odwrocie wraz z resztą Armii. W dniu 8 września w składzie GO "Koło" dowodzonej przez gen. Edmunda Knolla-Kownackiego zajmowała pozycje wyjściowe, aby następnego dnia wziąć udział w bitwie nad Bzurą, uderzając na miasto Piątek. Następnego dnia wieczorem ruszył szturm. Przełamano opór niemiecki na linii Czarne Pale-Goślub-Piekary. 10 września w południe zdobyto Piątek. W trakcie tych walk został ranny dowódca niemieckiej 30 DP, gen. Kurt von Briesen, a wówczas jego zastępca zarządził odwrót. Oddziały 14 DP posuwały się dalej w walkach po osi Mąkolice-Stryków i do wieczora 12 września osiągnęły linię na południe od Warszawy. Niestety nie mogły posuwać naprzód, ponieważ w decydującym momencie ustało wsparcie ogniowe ze strony 7 dac, którego sztab został rozbity we wsi Mąkolice. W rezultacie w rejonie Pludwina i Woli Błędowej natarcie dywizji zostało zatrzymane. 12 września 57 pp wsparł Wielkopolską Brygadę Kawalerii podczas nieudanego natarcia na Głowno. Nad ranem 17 września 14 DP wyruszyła do rejonu koncentracji pod Iłowem i Budami Starymi. Dywizja próbowała przejść przez Bzurę do Puszczy Kampinoskiej, lecz nie mogła tego dokonać. 18 września próbowała zorganizować obronę Białej Góry. Po śmierci dowódcy dywizja jako całość przestała istnieć. Oddziały na własną rękę próbowały przejść Bzurę i ukryć się w Puszczy Kampinoskiej. Udało się to tylko nielicznym. 19 września pod Palmirami zebrały się resztki dywizji. Następnie przebiły się do Warszawy. Tam wzmocniły 15 DP i 25 DP i walczyły w obronie stolicy do kapitulacji 28 września.
[edytuj] Skład
- 55 Poznański Pułk Piechoty – d-ca płk Władysław Wiecierzyński
- 57 pułk piechoty im. Karola II Króla Rumunii – d-ca ppłk dypl. Tadeusz Kazimierz Rybotycki
- 58 pułk piechoty – d-ca ppłk Stanisław Tomiak
- 14 Wielkopolski pułk artylerii lekkiej – d-ca ppłk Michał Terlecki
- 14 dywizjon artylerii ciężkiej – d-ca mjr Eugeniusz Szary
- 14 batalion saperów – d-ca mjr Henryk Łosicki
- 71 bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej – d-ca kpt. Stanisław Zaleski
- szwadron kawalerii dywizyjnej – d-ca mjr Mieczysław Józef Żniński
- kompania kolarzy – d-ca por. Paweł Jasiński
- 71 kompania ckm na taczankach
- 14 kompania telefoniczna – d-ca por. Tomasz Marian Ostrowski
- 701 kompania sanitarna – d-ca kpt. lek. dr Jakub Jurasz
- 701 szpital polowy – d-ca mjr lek. dr Kazimierz Fritz
- służby
[edytuj] ludowe Wojsko Polskie
14 Dywizję Piechoty formowano od marca do lipca 1945 roku w Bydgoszczy, Świeciu i Chełmnie jako jednostkę odwodową NDWP. W działaniach bojowych udziału nie wzięła. Początkowo miejscem stacjonowania sztabu dywizji była Ostróda
[edytuj] Dowódcy
- płk Sielecki
[edytuj] Skład i rozmieszczenie (1948)
dowództwo - - Siedlce
- 45 pułk piechoty - Siedlce
- 47 pułk piechoty - Biała Podlaska
- 49 pułk piechoty - Włodawa
- 36 pułk artyleri lekkiej - Siedlce
- 17 dywizjon artylerii ppanc - Siedlce
- 41 bsap - Puławy
W okresie późniejszym wchodziła w skład Pomorskiego Okręgu Wojskowego, a od 1949 roku także i 1 Korpusu Piechoty( Armijnego). W tym okresie dowództwo dywizji stacjonowało w Wałczu, a poszczególne oddziały w Szczecinku, Pile i Złotowie.
Wiosną 1957 r., w ramach kolejnej redukcji, rozformowano ją.
[edytuj] Zobacz też
