Abraham Olano

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Abraham Olano Manzano (ur. 22 września 1970 w Anoeta w Hiszpanii), hiszpański kolarz szosowy.

Spis treści

1 Kariera
2 Cytaty
3 Przynależność drużynowa
4 Ważniejsze sukcesy
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera

Olano rozpoczął swoją profesjonalną karierę w 1992 roku w drużynie Lotus-Festina. W 1993 zmienił team na silny hiszpański Clas-Cajastur, którgo kapitanem był Tony Rominger. Rominger często wypowiadał się o obowiązku Abrahama Olano, który, jako dobry "czasowiec", miał wspierać Romingera na Tour de France podczas drużynowej czasówki, w celu pokonania Induraina i jego drużyny Team Banesto. Stało się jednak inaczej, ponieważ już na 2. etapie, na niesławnym "Passage du Gois" przewrócił się i ranny wycofał się z wyścigu.

Również w 1994 roku stanął na starcie Tour de France, tym razem w barwach drużyny Mapei-Clas. Już wiosną Olano zwrócił na siebie uwagę dobrymi wynikami. Wygrał m.in. wyścig dookoła Asturii oraz podwójne mistrzostwo Hiszpanii (w wyścigu szosowym i w jeździe indywidualnej na czas). Ostatecznie na Tour de France zajął 30. lokatę. Aby pokonać swoje problemy z wagą, od 1994 roku współpracował z kontrowersyjnym lekarzem, Michele Ferrarim, który opracował dla kolarza specjalny plan dietetyczny. Dzięki temu w 1995 roku Olano zdobył wysokie 4. miejsce na etapówce Paryż-Nicea. Z wielkimi oczekiwaniami przygotowywał się na start w Tour de France, jednak kolejne 2 wypadki wykluczyły go z tegorocznego startu w tej imprezie.

Wszystkie nadzieje leżały teraz w drugiej połowie sezonu '95 i Olano nie rozczarował swoich fanów. Zajął wysokie, 2. miejsce na Vuelta a España tuż za Laurentem Jalabertem, wygrywając wszystkie 3 czasówki w tym wyścigu. Ukoronowaniem tego sezonu było zwycięstwo w Mistrzostwach Świata w kolumbijskiej miejscowości Duitama.

Z powodu swojego słabego punktu, jakim były długie i ciężkie podjazdy, stracił różową koszulkę lidera Giro d'Italia na dzień przed zakończeniem wyścigu i wylądował ostatecznie na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej. Góra Mortirolo okazała się zbyt stroma dla Hiszpana. Na Tour de France stracił na Col d'Aubisque ponad 8 minut, mimo że przed tym etapem miał, wydawać by się mogło, zapewnione drugie miejsce. W 1997 Olano podpisał umowę z drużyną Banesto, gdzie miał pójść w ślady legendarnego Miguela Induraina. Jego możliwości zostały jednak przecenione. Był wprawdzie, podobnie jak Indurain, świetnym czasowcem, jednak jego potencjał w górach był ograniczony. Mimo że w 1998 zdobył tytuł mistrza świata w jeździe na czas i wygrał Vuelta a España, nigdy nie dorównał Indurainowi. W tym też roku musiał zrezygnować ze startu w Tour de France, z powodu problemów zdrowotnych, a rok wcześniej zajął tu 4. pozycję. Po przejściu do ONCE (w 1999) jego gwiazda zaczęła blednąć. Punktem zwrotnym była Vuelta 1999, gdzie po półtora tygodnia w złotym trykocie lidera doznał strasznego załamania formy w Pirenejach. Ostatni błysk pokazał na Giro d’Italia 2001, gdzie w klasyfikacji generalnej uplasował się na 2. pozycji za Gilberto Simonim. Wraz z końcem sezonu 2002 skończył swoją karierę zawodniczą.

[edytuj] Cytaty

"Wygrałbym Vueltę startując nawet przeciwko Jiménezowi." (w odpowiedzi na krytykę po Vuelta a Espana 1998, na temat pierwszeństwa w drużynie, które wg niektórych powinno przypaść Jimenezowi)
"Ullrich nie jest niepokonany." (Olano przed Tour de France 1998)
"Powstrzymywanie się przed jedzeniem jest dla mnie wielkim wyrzeczeniem, ponieważ mam apetyt jak byk." (Olano o diecie dra Ferrari)

[edytuj] Przynależność drużynowa

1992 Lotus-Festina
1993 Clas-Cajastur
1994 Mapei
1995-1996 Mapei
1997-1998 Banesto
1999-2000 ONCE
2001-2002 ONCE

[edytuj] Ważniejsze sukcesy

1995 tytuł Mistrza Świata; 2. miejsce na Vuelta a España
1996 3. miejsce Giro d'Italia
1997 4. miejsce Tour de France + zwycięstwo etapowe
1998 1. miejsce Vuelta a España; tytuł Mistrza Świata w jeździe na czas
2001 2. miejsce Giro d'Italia

[edytuj] Linki zewnętrzne

Mistrzowie świata w kolarstwie szosowym - wyścig ze startu wspólnego

Alfredo Binda (1927, 1930, 1932) • Georges Ronsse (1928, 1929) • Learco Guerra (1931) • Georges Speicher (1933) • Karel Kaers (1934) • Jean Aerts (1935) • Antonin Magne (1936) • Eloi Meulenberg (1937) • Marcel Kint (1938) • Hans Knecht (1946) • Theo Middelkamp (1947) • Albéric Schotte (1948, 1950) • Rik Van Steenbergen (1949, 1956, 1957) • Ferdi Kübler (1951) • Heinz Muller (1952) • Fausto Coppi (1953) • Louison Bobet (1954) • Stan Ockers (1955) • Ercole Baldini (1958) • André Darrigade (1959) • Rik Van Looy (1960, 1961) • Jean Stablinski (1962) • Benoni Beheyt (1963) • Jan Janssen (1964) • Tom Simpson (1965) • Rudi Altig (1966) • Eddy Merckx (1967, 1971, 1974) • Vittorio Adorni (1968) • Harm Ottenbros (1969) • Jean-Pierre Monsere (1970) • Marino Basso (1972) • Felice Gimondi (1973) • Hennie Kuiper (1975) • Freddy Maertens (1976, 1981) • Francesco Moser (1977) • Gerrie Knetemann (1978) • Jan Raas (1979) • Bernard Hinault (1980) • Giuseppe Saronni (1982) • Greg LeMond (1983, 1989) • Claudy Criquelion (1984) • Joop Zoetemelk (1985) • Moreno Argentin (1986) • Stephen Roche (1987) • Maurizio Fondriest (1988) • Rudy Dhaenens (1990) • Gianni Bugno (1991, 1992) • Lance Armstrong (1993) • Luc Leblanc (1994) • Abraham Olano (1995) • Johan Museeuw (1996) • Laurent Brochard (1997) • Oscar Camenzind (1998) • Oscar Freire (1999, 2001, 2004) • Romans Vainsteins (2000) • Mario Cipollini (2002) • Igor Astarloa (2003) • Tom Boonen (2005) • Paolo Bettini (2006)