Aleksander Pragłowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Aleksander Pragłowski
'

Życie	pułkownik
Urodził się	10 lutego 1895 r. Paszowa
Zmarł	15 marca 1974 r. Londyn
Kariera
W służbie od	1917
Pełniona funkcja	szef sztabu: Armii „Łódź”, Armii „Warszawa”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Aleksander Pragłowski (10 lutego 1895 Paszowa – 15 marca 1974 Londyn) – pułkownik Wojska Polskiego, w 1964 roku mianowany przez rząd londyński generałem brygady

Urodził się w miejscowości Paszowa powiat leski. W latach 1905 – 1912 uczył się kolejno w niższej szkole realnej w Fisachu i wyższej szkole realnej w Hranicach. Po ukończeniu tej ostatniej w 1912 roku wstąpił Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, gdzie w latach 1912 – 1914 studiował na wydziale kawalerii.

Po ukończeniu szkoły został przydzielony do 4 austriackiego pułku ułanów. W raz z tym pułkiem w okresie od grudnia 1914 roku do października 1918 roku brał udział w walkach frontowych nad Dniestrem, w Karpatach i w Alpach, pełniąc kolejno funkcje dowódcy plutonu, szwadronu i grupy szturmowej.

W dniu 3 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego początkowo jako dowódca kompanii a następnie batalionu w Grupie Sanockiej. W grudniu 1918 roku zostaje zastępcą szefa sztabu Grupy Operacyjnej gen. Henryka Minkiewicza, a następnie od marca 1919 jest zastępcą szefa sztabu 3 Dywizji Piechoty. Następnie pełni funkcje szefa I a później III oddziału w dowództwie Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego, funkcję tę pełni do marca 1920 roku kiedy zostaje szefem sekcji „Wschód” III oddziału Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego.

Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej w lipcu 1920 roku zostaje szefem sztabu 1 Dywizji Kawalerii a następnie Korpusu Jazdy gen. Juliusza Rómmla i bierze udział w walkach.

Po zakończeniu działań w styczniu 1921 roku zostaje skierowany do Szkoły Sztabu Generalnego, którą kończy z drugą lokatą i zostaje asystentem w katedrze taktyki ogólnej, pełni tę funkcję do listopada 1924 roku. Wyjeżdża wtedy do Francji, gdzie odbył staż liniowy i ukończył kurs dowódców pułku.

Po powrocie do Polski we wrześniu 1925 roku pełni kolejno funkcje: zastępcy dowódcy 2 Pułku Szwoleżerów (1925 – 1926), kierownika katedry taktyki ogólnej w Wyższej Szkoły Wojennej (1926 – 1927), szefa wydziału „Wschód” w III oddziale Sztabu Generalnego (czerwiec – październik 1927), ponownie kierownika katedry taktyki ogólnej (1927 – 1929).

Następnie przechodzi do służby liniowej i w marcu 1929 roku zostaje dowódcą 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie, funkcję tę sprawuje do stycznia 1936 roku. Zostaje wtedy pierwszym oficerem Inspektora Armii gen. Juliusza Rómmla w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

W marcu 1939 roku zostaje szefem sztabu Armii „Łódź” organizowanej przez gen. Juliusza Rómmla. Wraz z tą armią bierze udział w walkach. W dniu 7 września 1939 roku zostaje szefem sztabu Armii „Warszawa”, która powstała z oddziałów broniących Warszawa i jednostek Armii „Łódź”, które dotarły do Warszawy. Funkcję tą pełni do 27 września 1939 roku.

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej, początkowo w oflagu IVB Königstein a następnie w VIIA Murnau. W kwietniu 1945 roku uwolniony przez wojska amerykańskie wyjeżdża do Paryża i wstępuje do 1 Dywizji Pancernej. W styczniu 1946 roku zostaje urlopowany i skierowany do domu wypoczynkowego dla starszych oficerów w Nicei.

W 1948 roku po demobilizacji wyjeżdża do Wielkiej Brytanii i zamieszkuje w Londynie, gdzie pracuje m.in. jako tłumacz i w administracji telefonów londyńskich. W trakcie pobytu w Londynie aktywnie działa w polskich organizacjach kombatanckich. W 1964 roku rząd londyński nadaje mu stopień generała brygady. W 1968 roku opublikował w Londynie swoje wspomnienia pod tytułem: Od Wiednia do Londynu. Zmarł w dniu 15 marca 1974 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu w Putney Cale.