Alka olbrzymia

Alka olbrzymia (Alca impennis; syn.Pinguinus impennis) - duży, wymarły, nielotny ptak wodny z rodziny alk, zamieszkujący niegdyś północny Atlantyk, gnieżdzący się na wybrzeżach Labradoru, Grenlandii, Szkocji, Norwegii i innych, mniejszych wysepek. Zimą spotykano je bardziej na południe, aż do Florydy i Półwyspu Iberyjskiego, a nawet Półwyspu Apenińskiego.

Cechy gatunku: Wierzch ciała czarny, spód biały, na kantarku biała plama. Skrzydła krótkie, pokrojem i zachowaniem przypominały pingwiny.
Wymiary średnie: dł. ciała ok. 75-95 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 30 cm
waga ok. 5 kg
Biotop: Otwarty ocean.
Gniazdo: Na skalnej półce, blisko lustra wody, trudno dostępnej od strony lądu.
Jaja: Wyprowadzały jeden lęg w roku lub rzadziej, składając w maju-czerwcu jedno jajo.
Wysiadywanie: Jajo wysiadywane było przez okres około 40 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta pierzyły się prawdopodobnie w wieku około 20 dni.
Pożywienie: Ryby, młode być może również plankton.
Przyczyny wyginięcia: Gatunek znany co najmniej od VIII wieku był obiektem polowań, które przybrały na sile w XVII i XVIII. W XIII wieku przestały istnieć kolonie na Półwyspie Skandynawskim. Ostatnia kolonia na świecie znajdowała się na wyspie Eldey u południowo-zachodnich wybrzeży Islandii, gdzie żyło około 27 tych ptaków. Trwająca na wyspie erupcja wulkanu i trwające nieustannie polowania sprawiły, że przestała ona istnieć 3 lipca 1844 roku, gdy podczas ostatniego polowania zabito ostatnią parę i rozbito znajdujące się w gnieździe jajo. Co pewien czas pojawiają się niepotwierdzone informacje o zaobserwowaniu tych ptaków na Atlantyku lub na kanadyjskim wybrzeżu. W muzeach znajduje się około 90 wypchanych okazów. Trzy z nich znajdują się we Wrocławiu.