Andrzej Wróblewski (malarz)

Z Wikipedii

Andrzej Wróblewski (ur. 15 czerwca 1927 w Wilnie, zm. 23 marca 1957 w Tatrach) – polski malarz i pracownik dydaktyczny Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

[edytuj] Biografia

Urodził się w Wilnie jako syn profesora prawa, rektora Uniwersytetu Wileńskiego, Bronisława Wróblewskiego i artystki-grafika Krystyny z domu Hirschberg. Od najmłodszych lat przejawiał talent artystyczny. Uczęszczał do Liceum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, podczas II wojny światowej brał udział w tajnych lekcjach.

W 1948 r. ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1952 r. Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie nauczali go m.in. Zbigniew Pronaszko, Jerzy Fredkowicz, Hanna Rudzińska-Cybis. W 1947 r. przebywał kilka miesięcy w Holandii. W 1948 zadebiutował w Krakowie na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej. Pracował jako asystent na ASP w Krakowie gdzie był twórcą Grupy Samokształcenia, do której należeli m.in. Andrzej Wajda i Przemysław Brykalski. Powstanie tej grupy było pierwszym zanegowaniem estetyki kolorystów. Uprawiał krytykę artystyczną na łamach czasopism: "Przegląd Artystyczny", "Twórczość", "Gazeta Krakowska".

Zmarł tragicznie podczas wędrówki w Tatrach. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

[edytuj] Twórczość

Od 1947 r. głównym tematem jego malarstwa był człowiek, ale wykonywał także prace eksperymentalne, inspirowane socrealizmem i abstrakcyjne. Ulubione techniki to malarstwo olejne, gwasz, rysunki, grafika (w tym monotypia).

W twórczości Wróblewskiego widać zadumę nad człowiekiem i jego losem, a także dramatyzm będący reminiscencją jego wojennych przeżyć (cykl "Rozstrzelania" 1948-1949).

Na początku lat 50. malował obrazy w stylistyce socrealizmu ("Fajrant w Nowej Hucie" 1953 r.).

Do swojej dawnej stylistyki wrócił po 1955 r. W okresie tym tworzył sugestywne, metaforyczne obrazy, nawiązujące do codzienności ("Kolejka Trwa", "Szofer" 1956 r.).

Twórczość ostatnich lat Wróblewskiego cechuje profetyczna obsesja związana ze śmiercią ("Ukrzesłowienie II", "Nagrobki", "Cień Hiroszimy I" 1957 r.)