Arthur Gore
Z Wikipedii
Arthur William Charles Gore (ur. 2 stycznia 1868 w Lyndhurst, zm. 1 grudnia 1928 w Londynie), tenisista brytyjski, trzykrotny mistrz Wimbledonu, mistrz olimpijski w grze pojedynczej i podwójnej.
Nie był spokrewniony z pierwszym zwycięzcą Wimbledonu z 1877 Spencerem Gore'm. Zapisał się w kronikach tego turnieju jako najwytrwalszy jego uczestnik - debiutował w 1888, w grze pojedynczej startował do 1922, w deblu nawet do 1927. Bilans jego występów singlowych - 64 zwycięstwa, 26 porażek - przetrwał kilkadziesiat lat jako rekordowy, poprawiony został dopiero przez Amerykanina Jimmy'ego Connorsa. Gore odniósł szereg sukcesów - wygrał trzykrotnie grę pojedynczą, walczył o tytuł jeszcze pięciokrotnie (obowiązywała w tym okresie zasada challenge round - obrońca tytułu nie walczył w turnieju, grał jedynie o tytuł z wyłonionym w turnieju all comers pretendentem), wygrał ponadto jeden raz debla i był w dwóch finałach deblowych.
Już w 1889 osiągnął w parze z G. Mewburnem deblowy finał all comers, przegrany jednak do Ernesta Lewisa i George'a Hillyarda. Pierwszy raz do finału singlowego przebił się w 1899, przegrywając z dominującym wówczas obrońcą tytułu Reggie Dohertym (nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach). Rok później przegrał w finale all comers z Sidneyem Smithem. W 1901 drugi raz przystąpił do właściwej walki o tytuł i tym razem zrewanżował się Doherty'emu w czterech setach. Tytuł utracił w 1902 na rzecz drugiego z braci Doherty, Lauriego. W 1906 w finale all comers uległ Frankowi Riseleyowi (ten nie sprostał następnie L. Doherty'emu). W 1907 po raz kolejny Gore doszedł do finału all comers, gdzie przegrał z Australijczykiem Normanem Brookesem w trzech krótkich setach; mecz ten został uznany za właściwy finał ze względu na nieobecność na starcie turnieju obrońcy tytułu Lauriego Doherty'ego, a Brookes zapisał się w historii Wimbledonu jako pierwszy triumfator spoza Wielkiej Brytanii. Sytuacja z nieobecnością ubiegłorocznego mistrza powtórzyła się rok później, dzięki czemu zwycięstwo Gore'a nad wielokrotnym partnerem deblowym Herbertem Barrettem w finale all comers oznaczało dla już 40-letniego Anglika drugi tytuł w grze pojedynczej. Zwyciężając po raz trzeci w 1909 (w challenge round z Josiah Ritchie, mimo prowadzenia rywala 2:0 w setach) Gore przeszedł do historii jako najstarszy mistrz Wimbledonu w grze pojedynczej (41 lat i 7 miesięcy).
Gore nie poprzestał na tych osiągnięciach, chociaż nie udało mu się już wygrać turnieju. W obronie tytułu uległ w 1910 w czterech setach Nowozelandczykowi Tony'emu Wildingowi. Przegrał z tym samym rywalem w 1912, kiedy po raz ostatni doszedł do finału (także w czterech setach). O tytuł deblowy Gore walczył w finałach w latach 1908-1910, zawsze w parze z Herbertem Barrettem. W 1908 Anglicy przegrali po zaciętej walce (piąty set 9:7) z parą Wilding-Ritchie, ale rok później, kiedy zwycięzcy nie bronili tytułu, pokonali w finale all comers Stanleya Dousta z Australii i Harry'ego Parkera z Nowej Zelandii. W 1910 od Gore'a i Barretta lepsi ponownie okazali się Wilding i Ritchie, tym razem w trzech krótkich setach. Jeszcze jeden historyczny wpis w kronikach Wimbledonu parze Gore-Barrett przypadł w 1922. Dwaj weterani (Gore 54 lata, Barrett 49) pokonali wówczas w I rundzie jedynego członka rodziny królewskiej uczestniczącego w turnieju - księcia Yorku, przyszłego króla Jerzego VI, grającego w parze w Louisem Griegiem.
W 1900 Arthur Gore był kapitanem i zawodnikiem w pierwszej edycji rozgrywek o Puchar Davisa w Bostonie (Anglicy przegrali z Amerykanami). Uczestniczył w tej rywalizacji także w 1907. Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1908 Gore triumfował zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej (z Barrettem) w turnieju halowym (rozegrano także turniej na wolnym powietrzu, na trawie wimbledońskiej, gdzie triumfował Josiah Ritchie). Był zawodnikiem praworęcznym, z ofensywnym forhendem. Bekhend grał niemal wyłącznie defensywnie.
W 1911 został wybrany na prezydenta The All England Club, organizatora turnieju wimbledońskiego. W 2006 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Źródła:
- Bud Collins, Tennis encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
